Το Χρώμα της Αναμονής

..κι έτσι έγινε/
Ήρθες πάνω στην ώρα/ 
Συμπαντική συνέπεια το λένε οι σοφοί/
Ανάμεσα στις δροσερές πόες και τα γιγαντιαία παράθυρα/
εσύ κι εγώ/
η ηλίθια αδιακρισία μου κι η χαριτωμένη σου ευγένεια/ 
Έξω η ενήλικη ζωή/
κι εμείς παιδάκια απομαγεμένα απ' τη νυχτερινή μυσταγωγία και τα σκορπισμένα -τριγύρω- ροδοπέταλα/
Κι από τότε θέλω να 'μαι κοντά σου/
να σου μιλώ ακατάπαυστα/ 
να παρακολουθώ τις ανάσες σου/
να σου χαζογελάω/
και να μη φτάσουμε ποτέ στο σταθμό/ 
Μα σου δηλώνω ότι σε εμάς θα υπάρχει μετά/ 
Κοιτάζω την άσφαλτο να λιώνει στα πολύχρωμα φώτα αυτής της άχαρης πόλης/  
που διασχίζουμε λαχταρώντας να περάσουμε απέναντι/
περιμένοντας στα φανάρια που είναι σπάνια πράσινα/
τις περισσότερες φορές πορτοκαλί/
το αντιερωτικό πορτοκαλί/
Αν θες γίνε κομμάτι μου/ 
θέλω να θες/
γιατί σ' άγγιξα κι έτσι μ' άφησα να σ' αγαπήσω/
Κι είμαι ανήσυχος, μα δε φοβάμαι/
γιατί δεν είναι ψέμα/
Σε θέλω/
Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο μικραίνω.

Το Άλμα

Ώρα για δράση.

Είναι ευκαιρία.

Το παιχνίδι σε περιμένει.

Μας περιμένει.

Για να δούμε αν έπιασαν τόπο οι προπονήσεις.

Πιο Πολύ

 Κι έτσι ξαφνικά έφτασες. Σαν απάντηση διαχρονικού ερωτήματος. Με κέρδισες με  την ευθύτητα και την καθαρότητα σου -το κατάλαβες άλλωστε αμέσως, δεν άφησα περιθώρια αμφιβολίας. Μπορούσα να δω μέσα σου· τις αγνές σου προθέσεις, την ειλικρίνεια, το κουράγιο σου. Και τότε, αισθάνθηκα πως είναι σα να μη σε γνωρίζω για πρώτη φορά. Μου συστήνεσαι κι εγώ -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- σου δίνω ανεπιφύλακτα το χέρι, αν και νιώθω πάνω του το βάρος όλης μου της ύπαρξης. Κοίτα να δεις. Εμείς που μεγαλώσαμε μαζί κάτω από τις σκούρες ομπρέλες της καιρού·  που κρυβόμασταν σε αυτοσχέδια καταφύγια -αλήθεια, δεν αντέχαμε πολύ το φως. Εμείς που φτιάχναμε ιστορίες. Και λέγαμε διάφορα. Απ' αυτά τα διάφορα τ' αδιάφορα. Που σημασία έχει να μιλάς, όχι για να κάνεις συζήτηση αλλά για να βγαίνουν οι φωνές, να ανακατεύονται, να μπλέκονται σαν τα φύκια -τα θυμάσαι άραγε τα φύκια; δεν είναι τυχαίο που σε σκεφτόμουν δίπλα τους. Στις παραλίες δε γυρίζαμε ώσπου να νυχτώσει; Ναι. Εκεί. Στη δροσερή τους άμμο ξαπλώναμε, κοιτάζοντας τ' αεροπλάνα να περνάνε από πάνω και να φανταζόμαστε πως πετάμε κι εμείς μαζί τους σε όποιο απίθανο μέρος έβαζε ο νους. Και μετά έπεφτε πάνω μας η νύχτα. Ήταν αλλιώτικη η νύχτα τότε· δε φορούσε πέπλα, δε φορούσε τίποτα. Δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί. Άλλοτε ήταν σύμμαχος κι άλλοτε εχθρός· αιμοβόρος κι  αδίστακτος. Κοίτα να δεις. Λίγα χρόνια πριν ξανασυναντηθούμε είχα αποφασίσει ότι θα σε ξαναβρώ, μα διαρκώς το ανέβαλλα. Ίσως δεν ήμουν προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή. Ίσως δεν πίστευα στη μοίρα. Όπως και να 'χει αυτό που έχει σημασία βρίσκεται σ' εκείνο το δευτερόλεπτο που ένωσες το χέρι σου με το δικό μου και το έσφιξες. Οι σκουριασμένες μου κεραίες κατάφεραν με δυσκολία να πιάσουν μονάχα δυο λέξεις: "μη φοβάσαι". 

My Favourite Things

Αυτή είναι η πραγματικότητα· 

χριστουγεννιάτικο γλέντι μες στην καρδιά του καλοκαιριού.

Το Μάθημα

If only a hand risen from brand new mountains

could touch the crying face.

If only it could give it a napkin

and if it hurts it 

it will soon learn that 

every rose has its thorn.

Asleep

He slept with no one in 1984.
He slept his way to the high chair in 1985.
He slept behind the Iron Curtain in 1986.
He slept and sucked on his thumb in 1987.
He slept with the enemy action figure in 1988.
He slept while the Wall fell in 1989.
He slept and what they called communism ended in 1990.
He slept on the plane in 1991.
He slept with Bill Clinton on television in 1992.
He slept through everyone who died of AIDS in 1993.
He came in his sleep in 1994.
He slept in America in 1995.
He thought about not sleeping with anyone in 1996.
He wanted to sleep with men in 1997.
He needed to sleep with men in 1998.
He couldn't sleep at all, not during the days or nights in 1999.
He slept with his semen in his mouth in 2000.
He slept with a man but didn't really sleep with him in 2001.
He watched men sleep in 2002.
He wanted to die in his sleep in 2003.
He slept with one person in 2004.
He slept with only that person in 2005.
He hated sleeping with him in 2006.
He kept sleeping with him in 2007.
He slept with someone who looked like the son of a dictator in 2008.
He slept with five people he could remember in 2009.
He slept with nine people in 2010.
He slept with seven people in 2011.
He is asleep in America in 2012.


Alex Dimitrov - Sexual History, 1984-2012

Tout ce que je veux

-Ναι. Θα φύγω. Θέλω όμως ένα γλυκό αντίο.

-Όχι αντίο, εις το επανιδείν.

-Όχι όχι. Αντίο. Μα ένα όμορφο αντίο.

Θέλω για μερικά δευτερόλεπτα να νιώσω όπως τρία χρόνια πριν,

τότε που η Κριστίν δεν υπήρχε.

Θέλω να με πάρεις στην αγκαλιά σου, όπως τότε.

Κι εγώ θα κλείσω τα μάτια

και θα πιστέψω όλα όσα επιθυμώ.

?

Can all the words in all the books help me to face what lies ahead?

Διαχρονικό Λευκό

Ίδια η ευχαρίστηση. Όπως τότε.

Ίδια η ικανοποίηση της επιβεβαίωσης ότι μια αρχή εγκυμονείται και αργά ή γρήγορα θα βγει στο πυκνό και λυτρωτικό φως της αλήθειας.

Ίδια η απόκρυφη δέσμευση. Να μη χωριστώ. Και να κοιτάξω ευθεία στα μάτια.

These chalk hills will rot my bones.

Η κατανόηση, η αβίαστη οικειότητα, οι ανύποπτες συγγένειες, η συνειδητότητα· η χαρά απ' τα γεμάτα όνειρα χαμογελαστά πρόσωπα· τα χέρια και οι κινήσεις των δακρύων που κρατούν σφιχτά τα λάβαρα της καθημερινής επανάστασης· η ζωή κι οι αγωνίες της. 

Όλα πλήρως ενορχηστρωμένα, συμπυκνώνονται σ' ένα βαθύ και καθαρό βλέμμα, ένα από εκείνα τα ελάχιστα που κάνουν το αίμα στις ράγες να τρέχει πιο γρήγορα. Όταν συναντιούνται κάτι τέτοια βλέμματα δεν έχουν θέση αμφισημίες, ούτε δεύτερες σκέψεις. Υπάρχουν μονάχα δυο πρόσωπα: το δικό σου και το δικό μου. Το αληθινό σου και το αληθινό μου.
Έστω γι' απόψε.

What Ever Happened To The Roses?

"Μόλις ηρεμήσουν οι φωνές, θα ακουστεί μια μονάχα ιαχή που θα σημάνει τη λήξη ενός μακραίωνου πολέμου".

 Αυτά είναι για τους γενναίους και τους φιλόδοξους μας λένε. Δε χωρούν εδώ. "Δε χωράτε εδώ" λένε. Δε μας νοιάζει. Δεν πειράζει. Η ταπεινότητα δεν ισοδυναμεί με αδυναμία -λένε- κι ότι τα μεγέθη μπορεί να μοιάζουν αντίθετα μα κατά βάθος το ένα στρώνει το κρεβάτι στο άλλο, λένε. Κατά βάθος όμως δεν υπάρχει βάθος. Δεν υπάρχει επιλογή. Ή μάλλον η μόνη επιλογή είναι να το επιτρέψεις ή να το εμποδίσεις -αν εμποδίζεται τελικά. Οι άνθρωποι ακολουθούν συνειδητά μια πορεία προδιαγεγραμμένα μάταιη· για να ταιριάζει με τις άλλες, τις πολλές τους. Δε σκέφτονται, η σκέψη πονάει, φέρνει στο φως κομμάτια που ενώνονται και σχηματίζουν μια ματαιωμένη ζωή -ποιος αντέχει;
 Συνεχώς μετασχηματιζόμαστε. Μαθαίνουμε και ξεχνάμε αυτά που πρέπει. Βρίσκουμε νέους ρόλους να υποδυθούμε. Και το κάνουμε με -φαινομενικά- αξιοπερίεργη ευκολία. Κερνάμε στην υγειά του καιρού που περνάει. Αργά και γρήγορα. Μα συνήθως αργά και αδιάφορα. Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και στέκεσαι μόνος σου σ' ένα δρόμο και φωνάζεις. Για όποιον σ' ακούσει. Για όποιον δε φοβάται να σκύψει και να αγγίξει ένα άλλο χέρι. Όμως το άγγιγμα πληρώνεται ακριβά. Δεν είναι εποχή για σπατάλες. Όποιος τσιγκουνεύεται ακόμα και μια τόσο απλή κίνηση, δεν είναι ακόμα έτοιμος. Ίσως να μη γίνει και ποτέ. Ίσως να ανήκει σ' αυτούς που έχουν ξεχάσει τη μυρωδιά των λουλουδιών.

 Κρυφά όμως κάποιες νύχτες με απόλυτο σκοτάδι θα συνεχίσουν να γεννιούνται ατσάλινες καρδιές μ' ένα μυρωδάτο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Κύματα

Τα αστραφτερά κύματα γλιστρούσαν ξεκούραστα κι άφοβα το ένα πάνω στο άλλο, τυλίγονταν στις δροσερές ριπές του ανέμου κι ορθώνονταν ίσα-ίσα για να ξεπλύνουν μια βουβή και άχρωμη μέρα -μια απ' τις πολλές και μεγάλες που είχαν προηγηθεί. Η όψη της θάλασσας ήταν λυτρωτική ενώ η κατανοητική διάθεση με την οποία παλλόταν από μακριά λειτούργησε -έστω και για λίγο- καταπραϋντικά για το μέσα. Τόσο που μ' έκανε να ξεχάσω ότι δεν ήταν καλοκαίρι, ούτε και μέσα Άνοιξης παρά ένα γκρίζο και ταλαιπωρημένο φθινόπωρο. Ένα φθινόπωρο που χάνει όμως τα φύλλα του και κανείς δεν τα μαζεύει, αλλά αφήνονται στη μοίρα τους, που είναι να πέφτουν άτσαλα στο λασπωμένο έδαφος. Κι από απέναντι να τα κοιτάζει με απάθεια μια εποχή καινούρια που δε μοιάζει με καμιά. Κι έπειτα αυτή να στρέφει το βλέμμα στη θάλασσα και να την τραγουδάει· και να παίρνει στο χέρι τη μικρή βαλίτσα της, την έτοιμη από καιρό, για να ξεκινήσει ένα ακόμα απ΄ τα αγαπημένα της ταξίδια.

Ο Ευκάλυπτος

24 βήματα·

και κάτω απ' τον ευκάλυπτο,

η Eva ακόμα τραγουδάει..

The Artist

  To The Artist του Michel Hazanavicius είναι αφοπλιστικά συγκινητικό επειδή καταφέρνει χωρίς εκθαμβωτικές περιττότητες και άστοχα αφηγηματικά γεμίσματα αλλά με αμεσότητα και τρυφερότητα να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση: να αποτελεί έναν μεγαλοπρεπή ύμνο στην απλότητα μιας απ' τις πρώτες κινηματογραφικές περιόδους. Σ' αυτή την αντίφαση έγκειται κι η σπουδαιότητά της. To The Artist είναι ένα συνεπέστατο homage στη χρυσή εποχή του βωβού σινεμά, χωρίς σεναριακές ακροβασίες ή εκπλήξεις, μα με εξαιρετική αίσθηση του μέτρου και προσεκτική εκμετάλλευση των αποχρώσεων που γεννάει κάθε αδιόρατη κίνηση του σώματος ή έκφραση του προσώπου. 

  Αυτό που τη διακρίνει από τις υπόλοιπες ταινίες της σύγχρονης παραγωγής είναι η αναμφισβήτητη μοναδικότητά της. Κι αυτό γιατί, στην εποχή που το σινεμά αναζητά εναγωνίως την αποδοχή, κινούμενο ανάμεσα στον ρηχό εντυπωσιασμό και την βεβιασμένη πρωτοπορία, το the Artιst τολμά να αναμετρηθεί μ' ένα κοινό που τα έχει δοκιμάσει όλα, καθώς και με όρους και κανόνες που οι εταιρίες, τα μέσα και οι εκάστοτε συνθήκες επιβάλλουν και να γίνει έτσι η αριστουργηματική καταγραφή μιας εποχής μεταβάσεων, που διακηρύσσει την αυθεντικότητα και την επιστροφή στην ουσία.

  Η πλοκή περιστρέφεται γύρω απ' τη σταδιακή καταξίωση μιας νεαρής ηθοποιού σε βάρος ενός πετυχημένου- μα πεισματικά αρνούμενου να συμβαδίσει με την εποχή του -αστέρα του σινεμά. Η άρνηση του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια σειρά προκλήσεων, ικανοποιήσεων κι απογοητεύεσεων. Με τον ίδιο τρόπο, η ερωτική ιστορία θα υποστεί αλλεπάλληλα χτυπήματα εγωισμού κι αδιαφορίας καθώς οι κεντρικοί ήρωες προσπαθούν μάταια να διατηρήσουν μια στρεβλή αίσθηση αξιοπρέπειας.
  Ο υπέροχα ασυμβίβαστος George Valentin, τον οποίο χειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα ο Jean Dujardin, θα μπει στην  διαδικασία να προβληματιστεί πάνω στις προτεραιότητες της ζωής του και στους τρόπους που αυτές θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία. Άλλοτε, θα αναλογιστεί πόσες ευκαιρίες πέρασαν από δίπλα του και πήγαν χαμένες, σωματοποιώντας την ανυποχωρητικότητα και στη συνέχεια την πικρία της επίγνωσης και όλα αυτά για να καταλήξει να εκπλαγεί από όλα όσα βλέπει ότι τον περιμένουν αν αφήσει τον εαυτό του να πιστέψει στο καινούριο.

  Πλησιάζοντας το καλοπροαίρετα κι απροκατάληπτα θα του φανερώσει μια πτυχή του εαυτού του που ντρεπόταν να αποκαλύψει ή που ακόμα κι αυτός δεν είχε συλλάβει μέχρι τότε. Έτσι, όταν θα χτυπήσει μια κλακέτα και δοθεί το σήμα "πάμε πλάνο" αυτό που θα συνεχίζεται θα είναι η ζωή όπως την ανακαλύπτουν οι ήρωες της: αναπάντεχα εκπληρωτική και ανανεωτική. Γυρισμένη σε ευαίσθητο φιλμ και προβαλλόμενη δωρεάν στις αίθουσες του κόσμου.

Χάρηκα που τα 'παμε

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε.

Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια.

Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα.

Οι Ώρες

 Αυτό δεν είναι δικό μου. Ούτε καν το γνωρίζω. Μοιάζει να με γνωρίζει όμως αυτό πολύ καλά. Ίσως μόνο γι' αυτό μπω στον κόπο, μέσα απ' την υποβολή και την εγκόσμια παρατήρηση, να κατανοήσω τον λόγο της ύπαρξής του και να πιέσω κι εκείνο να βρει ένα κοινό σημείο για να συναντιόμαστε. Έναν -έστω θορυβώδη- δρόμο για να περπατάμε. Σύντομα θα χρειαστεί να μάθω να επικοινωνώ μαζί του με νέους τρόπους, με νέα ρήματα και εκφράσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα και να παραβλέψω τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημαίνοντα που αναπόφευκτα θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση μεταξύ τους. Και μέσα απ' τη συμπόρευση θα ελπίζω να δημιουργηθεί κάτι χρήσιμο και άξιο της παραμονής μου σ' αυτές τις στιγμές. Γιατί τελικά, όσο κι αν μας αποπροσανατολίζουν διάφορες αχρείαστες εξηγήσεις, πάντα θα θυμόμαστε πως, δε θα υπάρξει τίποτα άλλο πέρα απ' τη μαγεία του κόσμου που μας περιβάλλει. Αυτή είναι κι η μόνη που μπορεί να απαλύνει την τραχύτητα των αδυσώπητων ωρών.

The Monty Affair

Io sono l' amore

Σε πλησιάζει με αργά βήματα και εσύ μόλις τη βλέπεις, τρέχεις να ξεφύγεις.

Τη διώχνεις κι επανέρχεται. Δεν πρόκειται ποτέ να φύγει πραγματικά.

Μέσα σου υπάρχει από τότε που γεννήθηκες.

Δεν αποδυναμώνεται, δεν παραπλανάται, δεν ησυχάζει. 

Απαιτεί μονάχα- και βασανίζει και ταλαιπωρεί.

Κι ίσως μια μέρα σε ανταμείψει για την ανοχή σου. 

Με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει.

Τα Σκαλοπάτια

 Καθώς ανέβαινε με θέρμη τα σκαλοπάτια για να υποδεχτεί μια πρωτόγνωρη συγκίνηση, του ήρθε ξαφνικά στο νου μια εικόνα που είχε αιχμαλωτίσει κάποτε με τη μηχανή του. Έδειχνε δυο χαμογελαστά πρόσωπα με φόντο μια ηλιόλουστη αμμουδιά και τα νερά της. "Αυτά τα νερά είναι τελικά αναπόφευκτα" σκέφτηκε με μια γεύση πίκρας. Τώρα που έφτασε δεν έχει τίποτα να χάσει με το να ζητήσει συγχώρεση. Μια απλή συγχώρεση. Στον εαυτό του μιλούσε κοφτά κι απότομα. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε να ακούσει κι εκείνη. Η φωνή μέσα του ράγισε απ' την αγωνία της αποκάλυψης. Ξαφνικά σταμάτησε και κοίταξε ευθεία. Καμιά φορά η αλήθεια, που κάποια αόρατη δύναμη την ανάγκασε να ζει παραγκωνισμένη και συμβιβασμένη βαθιά μέσα μας, αναδύεται την καταλληλότερη στιγμή για να ενωθεί με μια αντίστοιχη. Εκείνη που αμέσως τα καταλαβαίνει όλα. Εκείνη που τον κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια ενώ στέκεται στο τελευταίο σκαλί. Εκείνη που κατεβαίνει ένα βήμα. Για να τον χαιρετήσει για πρώτη και τελευταία φορά.

Η Βόλτα

 Ένα βράδυ μόλις σκοτινιάσει, η καρδιά θα μπει με δειλό κι ανήσυχο βήμα σ' έναν κόσμο, του οποίου την ύπαρξη δε γνωρίζει μα κατά κάποιο τρόπο διαισθάνεται. Κάποια απ΄ τα μέρη που θα πρωτοεπισκεφθεί είναι για τους άλλους γνωστά και χιλιοειδωμένα: Ένας βιαστικός χαιρετισμός, μια αυθόρμητη αγκαλιά, φιγούρες ομιλούσες, μερικές σωπαίνουσες και εκατοντάδες υποσχέσεις. Εσύ αντανακλαστικά προσπαθείς να την προστατεύσεις από τη σκληρότητα αυτού του κόσμου γιατί είναι εύθραυστη. Υπερβολικά πολύ. Τόσο που κινδυνεύεις να κάνεις ό, τι σου ζητήσει για να μη σπάσει.

 Τότε μπαίνει στο παιχνίδι κι ο λογικός νους, για να υπαγορεύσει, με υποδειγματική τόλμη και επιβλητικότητα, βαρετά ηθικιστικά κλισέ περί αξιοπρέπειας κι εγωισμού, ενώ αυτό που αληθινά επιδιώκει, είναι να παραπλανήσει το σώμα ή τουλάχιστον να το απασχολήσει με ανιαρά κι ανούσια ζητήματα, λίγο πριν η καρδιά ηγηθεί αυτού και πάλι. Εκείνη είναι που σε καθοδηγεί στη δημιουργία της αρχής και στην προσμονή της συνέχειας.
 Χωρίς θάρρος όμως δεν περιμένεις και πολλά. Έτσι το ψάχνεις οπουδήποτε. Μερικές φορές θα το βρεις στο γυαλί κάποιου μεθυσμένου ποτηριού. Σπανιότερα, παίρνει τη μορφή μιας αόριστης έγκρισης, ανύποπτης και λυτρωτικής. Με το που τραβήξεις τη σκανδάλη η απροθυμία μεταμορφώνεται σε γενναιότητα κι η καρδιά σε βλέπει από μια γωνιά κλείνοντας σου το μάτι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
 Σε μια στιγμή, καταλαβαίνεις γιατί την είχε προκαταλάβει ο φόβος. Φοβόταν το άγνωστο. Γιατί το άγνωστο της ήταν ξένο. Ήταν χώμα απάτητο. Εκείνο όμως που δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε, ήταν πως ποτέ δεν επέτρεψε στο άγνωστο να γίνει ένα σαγηνευτικό μέλλον. Αντίθετα, το εχθρευόταν με μανία, γιατί μέσα του έβλεπε γιγαντωμένη την πιθανότητα της αποτυχίας· κι η πιθανότητα αυτή καραδοκούσε ήδη σε κάθε της προσπάθεια. Την έβρισκε οπουδήποτε κι αν έστρεφε το βλέμμα. Κι αυτό την τρόμαζε.
 Κι όμως, μέσα από αυτή την εμπειρική βόλτα θ' ανακαλύψει ότι τολμά να μη φοβάται· ότι καταδέχεται να εμπιστευτεί και να την εμπιστευτούν· ότι τελικά καταφέρνει να κερδίσει το σεβασμό των άλλων· και κάθε φορά που θα μιλάει -για οτιδήποτε- να την κοιτούν με προσοχή κι ενδιαφέρον κι όχι με καχυποψία. Γιατί μέσα της θα βρίσκουν τα σημάδια της δικής τους ζωής.

Heartbreaking Lovesongs #2

..όταν αναγκάζεις τον εαυτό σου να ξεχάσει.

Τα Κεριά

    "Συχνά νοσταλγώ τον καιρό που ο καθένας μας είχε κι από ένα κερί.

Το άναβαν αόρατα χέρια και δεν έσβηνε ποτέ".

"Σήμερα αναπόλησα εκείνο τον αγώνα που έκανα

μ' ένα αναμμένο κερί στα χέρια

για να φτάσω στην άκρη του ορίζοντα 

εκείνου που ένωνε το μέλλον με την προοπτική του.
Με τρόμαζε η σκέψη του μεγάλου ταξιδιού που με περίμενε. 

Τα βουνά κι οι απότομες πλαγιές με δυσκόλευαν.
Ταλαιπωρήθηκα απ' τις βροχές και το δυνατό αέρα.

Μα δε πτοήθηκα ούτε λεπτό.
Συνέχιζα αδιάκοπα τη διαδρομή μου.
Ήξερα πως δε θα ησύχαζα
ώσπου να φέρω εις πέρας την αποστολή
που μου είχε ανατεθεί.
Γιατί κρατούσα στα χέρια μου το σπόρο μιας ιδέας.
Καθολικής και αδιαπέραστης.
Όμως, είχα ξεχάσει πως το κερί
δε μπορεί να αντισταθεί για πολύ στη φωτιά και λιώνει.
Κι όσο έλιωνε αυτό και έτρεχε στα χέρια
άλλο τόσο αγωνιούσα
αν θα κατάφερνα να κρατήσω τη φλόγα ζωντανή.
Και τελικά τα κατάφερα,
γιατί λίγο πριν σβήσει η φλόγα βρήκα νέο φιτίλι

κι άναψα κι άλλα κεριά

κι άναψα νέες αναμνήσεις

για να 'χω να νοσταλγώ
καθώς θα βλέπω τα κεριά να λιώνουν".

Το Λίγο

 

Ό, τι είναι λίγο μ' εκνευρίζει/

είναι παθητικό.

Το λίγο μαραίνεται όταν του ζητάνε να γίνει κάτι άλλο.

Γι' αυτό υπάρχει. Για να το υπενθυμίζει.

Hometown Glory

I've been walking in the same way as I did
Missing out the cracks in the pavement
And tutting my heel and strutting my feet
"Is there anything I can do for you dear? Is there anyone I can call?"
"No and thank you, please Madam. I ain't lost, just wandering"

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown

The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

I like it in the city when the air is so thick and opaque
I love to see everybody in short skirts, shorts and shades
I like it in the city when two worlds collide
You get the people and the government
Everybody taking different sides

Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united
Shows that we ain't gonna take it
Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown
The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

Chalks

 Μεγαλώνεις και κουβαλάς εκατοντάδες αναστολές. Όλες τους έχουν φτιάχτει για να αποτελέσουν την πανοπλία των ευπαθών. Οι πιο πολλές όμως απ' αυτές απλώς περιττεύουν. Η αλήθεια είναι το είδωλο στον καθρέφτη που σιγά-σιγά απομακρύνεται μέχρι να εξαφανιστεί πλήρως, για να ξαναβρεθεί λίγο καιρό αργότερα ακέραιο σε μια οδυνηρή στιγμή εσωτερικής αναζήτησης.
 Μέχρι τότε δε θυμάσαι γιατί τις είχες επιτρέψει, τι θα σου μάθαιναν για τη ζωή, ποια προσχηματική αιτία τις κάλυπτε μα κυρίως γιατί  δεν έκανες κάτι για να τους επιβληθείς ή έστω γιατί δίστασες να αρθρώσεις το δικό σου μικρό λόγο, με το αφοπλιστικό θάρρος της άγνοιας και τη νομιμότητα της αμφισβήτησης προς πάσα κατεύθυνση.  
 Το ένστικτο πολλές φορές είναι ο πιο αλάθητος κριτής. Αυτή η εκ των έσω ορμή που σε σπρώχνει εκεί που δεν ξέρεις αν βγάζει σε ανοιχτό δρόμο ή σε αδιέξοδο. Απ' τη  στιγμή όμως που αναλαμβάνεις το ρίσκο να το ανακαλύψεις, αναμετράσαι ευθέως με τις πιθανότητες και την τυχαιότητα.
 Κι επειδή η απαγόρευση λειτουργεί περισσότερο παρακινητικά παρά κατασταλτικά, αρχίζει μεθοδευμένα να διαλύεται η αναστολή και τη θέση της έρχεται να πάρει μια αδιαμόρφωτη ακόμα, μα ανεξάρτητη αρχή. Η αρχή μιας θελκτικά άγνωστης πορείας. Στο όνομα αυτής υιοθετείς μια άναρχη ταυτότητα, δοκιμάζεις τη ζωή πέρα από τα όρια του ορατού κι αδημονείς να σου αποκαλύψει τις κρυμμένες τις δυνατότητες.
 Το πρωτογενές κίνητρο υπερισχύει των γραπτών εντολών. Κι αυτό φοβίζει. Επειδή δεν ανήκει στον κόσμο αυτό. Κανείς δε νοιάζεται από που προέρχεται παρά μόνο ότι πρόκειται για ένα ξένο σώμα που πρέπει απαραίτητα να εξαχθεί γιατί αλλιώς θα μολύνει σύντομα τα υγιή κύτταρα του οργανισμού. Είναι ,ωστόσο, πραγματική ειρωνεία πως μπορεί μια ατομική αυτονόμηση να προκαλέσει ανησυχίες μόλυνσης σ' ένα σύστημα πρόδηλα παθογενές και παροπλισμένο.
 Κι όμως ξυπνώντας ένα πρωί τίποτα απ' αυτά δεν έχει πια σημασία. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ο εαυτός κι η αλήθεια που τον περιμένει στον παλιό του καθρέφτη.

The World Next Door

Κι εκεί που λες ότι εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να πας, έρχεται για μια ακόμη φορά η ζωή να σου ανατρέψει τα σχέδια και να σε οδηγήσει εκεί· στο μέρος που δεν ήθελες να βρεθείς. Ίσως και να είναι μια μορφή συμπαντικής τιμωρίας, γιατί κατασκεύαζες το αύριο με υλικά του παρόντος, γιατί απέρριπτες όλα τα ενδεχόμενα και τις εναλλακτικές. Και φτάνει μια στιγμή που το λάθος του "τότε" μοιάζει τώρα τόσο γοητευτικά σωστό, που σε τραβάει μαζί του, όπου θέλει εκείνο, μέχρι εκεί που αντέχεις, χωρίς να καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου. Στην αρχή κυριαρχεί σύγχυση γιατί αδυνατείς να εντοπίσεις τί είναι αυτό που συνδέει το πριν και το μετά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως όλα έχουν την ίδια αφετηρία. Ξεκινούν από εσένα. Η αλλαγή κοιτάζει γενναία το πρόσωπό σου και εσύ την αναγνωρίζεις. Αυτόματα. Απερίφραστα. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες.

 Αυτή, που κάποτε φάνταζε ντροπιαστική κι ακραία, τώρα εμφανίζεται απροσδόκητα απελευθερωτική και καταδεικνύει με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τη σχετικότητα των δήθεν αποφασιστικών και μοιραίων επιλογών. Κάθε φορά που αλλάζει ο προσανατολισμός, η ασφάλεια της -ανώριμης ίσως- αρχικής πορείας διαλύεται για να βρεθεί πάλι σε άλλο τόπο και χρόνο, με άλλα πρόσωπα, άλλες προθέσεις κι ανάγκες. Οι λόγοι δεν είναι τυχαίοι, ούτε απαραίτητα αθεμελίωτοι. Είναι πάντως ειλικρινείς και σίγουρα αρκούντως ισχυροί για να προκαλέσουν ρήγματα στο μαρμάρινο σώμα της σταθερότητας.

5"

 

..κι έμεινε να αναρωτιέται πόσο απέχει η ζωή απ' αυτή την τέλεια ψευδαίσθηση.

In The Mood For Love

 Το ευγενές πνεύμα του μας παρακολουθεί. 
Ξετυλίγει κρυφά τα μυστικά μας μέσα από μια παλιομοδίτικη ιστορία αγάπης. 
Στις αρχές του αιώνα της συγκίνησης και της ανομολόγητης αυτοταπείνωσης.
Η ιστορία αυτή θα λέγεται αιώνια
σε χαραγμένους με αρχικά ονομάτων κορμούς υπερήφανων δέντρων 
και κάθε φορά 
το τέλος θα αλλάζει.

Η Δεύτερη Σκέψη

Η δεύτερη σκέψη κατοικεί εκεί που δε μπορεί να την ανιχνεύσει κανείς· γι' αυτό ξεπηδά σχεδόν ανεπαίσθητα απ' τις σχισμές του επιθυμητού. Η δεύτερη σκέψη λατρεύει ηδονιστικά να επαναστατεί κατά της διαταραγμένης πρώτης, την οποία ακολουθεί. Η δεύτερη σκέψη πασχίζει να διασώσει ακόμα και τη συνειδητή απάθεια και να την επαναφέρει στο πρώτο της μέγεθος. Η δεύτερη σκέψη παρασύρει, επειδή εμφανίζεται ως σημάδι ωριμότητας ή στη χειρότερη περίπτωση επειδή αποτελεί έναν από τους κρίκους μιας μεγάλης σειράς αλυσιδωτών αποφάσεων. Η δεύτερη σκέψη είναι η πρώτη σελίδα μετά από μια σπασμωδική κίνηση· το φρένο μιας παρόρμησης. Η δεύτερη σκέψη ίσως να μαρτυρά την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού, σαν ένας επανέλεγχος σωτήριος για να αποφέρει τα επιδιωκόμενα. Ίσως όμως και να μη σημαίνει κάτι. Ίσως να είναι σοφά μελετημένο το  αντανακλαστικό αυτό που βιάζεται να την απωθήσει. Πάντως -παρ' όλες τις νοητικές υπεκφυγές- το σίγουρο είναι πως εκείνο που την γέννησε είναι και το μόνο που μπορεί να την κάνει να σωπάσει για πάντα.

In The End

Η τέχνη του να ξέρεις να πολεμάς είναι η άλλη όψη της τέχνης του να ξέρεις να παραδίνεσαι· και οι δύο  προϋποθέτουν διαύγεια πνεύματος, ψυχραιμία, νηφαλιότητα και βαθιά συνείδηση των συνεπειών. Το να παραδοθείς σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι ανεπαρκής για να σε προφυλάξει, να σε υπερασπίσει, να γίνει το μέσο με το οποίο θ' αξιώσεις τη ευτυχία σου. Για το λόγο αυτό διαλέγεις κάποιον άλλο δρόμο· πιο αβέβαιο ίσως. Πάντως μια μάχη θα τη δώσεις-έτσι για τα προσχήματα, μονάχα για να αποφύγεις την ντροπή του να αποχωρήσεις αμαχητί. Οι επιβραβευτικές ουλές του πολέμου έχουν ένα τίμημα: δε θα υπήρχαν ποτέ αν δεν είχαν δοθεί αλλεπάλληλες μάχες με όλους αυτούς που προσπάθησαν να κατακτήσουν ένα κομμάτι σου. Τις περισσότερες φορές αυτό δε θα συμβεί αναίμακτα. Πρωταρχικός στόχος θα είναι η επιβίωση κι ύστερα οι μικρότερες δυνατές απώλειες. Το καθησυχαστικό είναι πως στο τέλος, εάν η ζυγαριά γέρνει υπέρ του νικητή, ο νικημένος θα έχει την ικανοποίηση ότι η πορεία που -εν γνώσει του- ακολούθησε, τον ξανασύστησε στον εαυτό του.

Επιστολή

Οι αποστολείς είναι γνωστοί

Ο Παραλήπτης παίζει μαζί τους

Πριν τους δώσει την πρώτη απάντηση

Αυτό το πρώτο γράμμα

Σύντομα διαδέχονται κι άλλα πολλά

Μες στους φακέλους θα βρίσκουν πιθανότητες ζωής,

Να επιβεβαιώνουν κάθε μέρα πως άξιζε

Η αγωνία κι η προσπάθεια

Μέχρι που έρχεται στα ξαφνικά μια μέρα

Το τελευταίο

Τα δύο γράμματα αυτά

Πάντοτε θα μένουν φυλαγμένα σε κάποια γωνιά της μνήμης

Αφού, πάντα το ένα θα δικαιώνει τα δάκρυα της αναμονής

Και το άλλο θα τα συμπυκνώνει στο πιο γενναίο "αντίο".