Κι εκεί που λες ότι εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να πας, έρχεται για μια ακόμη φορά η ζωή να σου ανατρέψει τα σχέδια και να σε οδηγήσει εκεί· στο μέρος που δεν ήθελες να βρεθείς. Ίσως και να είναι μια μορφή συμπαντικής τιμωρίας, γιατί κατασκεύαζες το αύριο με υλικά του παρόντος, γιατί απέρριπτες όλα τα ενδεχόμενα και τις εναλλακτικές. Και φτάνει μια στιγμή που το λάθος του "τότε" μοιάζει τώρα τόσο γοητευτικά σωστό, που σε τραβάει μαζί του, όπου θέλει εκείνο, μέχρι εκεί που αντέχεις, χωρίς να καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου. Στην αρχή κυριαρχεί σύγχυση γιατί αδυνατείς να εντοπίσεις τί είναι αυτό που συνδέει το πριν και το μετά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως όλα έχουν την ίδια αφετηρία. Ξεκινούν από εσένα. Η αλλαγή κοιτάζει γενναία το πρόσωπό σου και εσύ την αναγνωρίζεις. Αυτόματα. Απερίφραστα. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες.
Αυτή, που κάποτε φάνταζε ντροπιαστική κι ακραία, τώρα εμφανίζεται απροσδόκητα απελευθερωτική και καταδεικνύει με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τη σχετικότητα των δήθεν αποφασιστικών και μοιραίων επιλογών. Κάθε φορά που αλλάζει ο προσανατολισμός, η ασφάλεια της -ανώριμης ίσως- αρχικής πορείας διαλύεται για να βρεθεί πάλι σε άλλο τόπο και χρόνο, με άλλα πρόσωπα, άλλες προθέσεις κι ανάγκες. Οι λόγοι δεν είναι τυχαίοι, ούτε απαραίτητα αθεμελίωτοι. Είναι πάντως ειλικρινείς και σίγουρα αρκούντως ισχυροί για να προκαλέσουν ρήγματα στο μαρμάρινο σώμα της σταθερότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου