Τα Χέρια

Βάζω την κασέτα να παίζει και ανοίγω το παράθυρο. Κλείνω πίσω μου την πόρτα και με ένα υπαινικτικό χαμόγελο κατεβαίνω στην νέα συγκυρία. Συναντώ ανθρώπους. Ανασυντάσσω τις σκέψεις τους, συντονίζω τις ανάσες τους, οργανώνω τις σιωπές τους, αναρωτιέμαι, ανασυνθέτω, αποπειρώμαι. Μια φευγαλέα εικόνα, μια χειρονομία, ένα νεύμα. "Καλημέρα", "Τι λέει", "Ολα καλά".

Απομεσήμερο έξω απ'την παλιά Βουλή. Πρωί κάτω απ'την Κλαυθμώνος. Νύχτα στην Κολοκοτρώνη. 

Χαρούμενα πρόσωπα κάτω από κράνη, άλλα μελαγχολικά περπατούν στο ασυντόνιστο τσιμεντένιο ρεύμα. Αλλάζουν ρούχα και συμπεριφορά αλλά ποτέ πάθη, προθέσεις και ρόλους. Κάνω το σκορ και πετάω το χαρτάκι στον κάλαθο των αχρήστων. Κάθομαι μετά εξαντλημένος στην άκρη του πεζοδρομίου. Βγάζω ένα τσιγάρο απ' την τσέπη. Θυμάμαι ότι δεν έχω αναπτήρα, θυμάμαι ότι δεν καπνίζω καν. Θυμώνω· μα κερναώ τον θυμό στη λήθη. 

Κατηφορίζω την Πειραιώς. Λαίμαργες ματαιώσεις περιμένουν στη διάβαση. Χαμένες ψευδαισθήσεις βουλιάζουν σε παγκάκια. Προσπερνώ και ο χρόνος διαστέλλεται. Αγιόκλημα, μαργαριταρένια άστρα, νυχτολούλουδο. Θα σταματήσω σε μια καντίνα.

Έτσι χαράσσω την προσωπική μου διαδρομή, μέσα απ'τους δρόμους και τα φώτα της πόλης, τα χέρια αυτά. Που με εξομολογούν - δε με κρίνουν. Δεν με καθοδηγούν, απλώς με νοιάζονται. Τρεμοπαίζουν και ιδρώνουν όταν φοβούνται - όπως κι εγώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μ'αρέσει να τα παρατηρώ και να ακούω τις ιστορίες που μόνο αυτά ξέρουν να μου πουν.