Ημερολόγια #2

 Φωνές/λαϊκές στροφές/επαρχιώτικες συνήθειες/φτηνή διαθεσιμότητα/αλκοόλ/διάφανες κουρτίνες/ζάρια/τσιγάρα/νυχτερινά σπίτια/κινητά/αφίσες/πρόχειρα φαγητά/ταινίες/βαριά βιβλία/ακουστικά/κιθάρες/ροζ αποχρώσεις/υπόκωφοι αναστεναγμοί/φιλιά στο στήθος/φθινόπωρα/μέρες με ήλιο/βροχή/τσουχτερά δάκρυα/καρότσια/στυλό/μαύρα μπουφάν/γυαλιστερές μπότες/σκουρόχρωμα γυαλιά/δαχτυλίδια/κορδέλες/φορέματα/μανιασμένοι αέρηδες/στάχια/κήποι και δάση/καλοκαίρια/άμμος/αρμυρές πλάτες/σταυροί/συστάσεις/αποχωρισμοί/καρδιακοί σπασμοί/κατεδαφίσεις/αναζωογονήσεις/πολυκατοικίες/εμπριμέ ταπετσαρίες/πλαστικές καρέκλες/βρεγμένες κερκίδες/καπνοί/βρώμικα μπουκάλια/σάντουιτς/μετακινήσεις/εκκωφαντικά χειροκροτήματα/κροτίδες/φυλλάδια/συγκεντρώσεις/μπλε χαρτάκια/εργοστάσια/κουτιά/θαμπά γυαλιά/ουράνια τόξα/κουφέτα/στάχτες/αράχνες και δαίμονες/μυστικά/αύρες ανοιξιάτικες/προτεραιότητες/επτασφράγιστα χάδια/αναμασήματα/cd's/παρένθετες παρορμήσεις/λεωφορεία/άρθρα/ειδήσεις/κατευόδια/δάχτυλα παγωμένα/φιλοσοφίες/ψέμματα/μακάβριες συνδηλώσεις/πάρκα/μηχανάκια/κινητήρες/κάρτες/κουβέντες στα όρθια/σεξ/ψίθυροι/πορτοφόλια/κόλλες χαρτί/μαρκαδόροι/μπογιές/τσακισμένες εφημερίδες/Κυριακές/σταθμοί/απουσίες/ξημερώματα/θαλπωρή/σκιές/βήματα/τσιπς/παγωτά/επιτραπέζια/αναθυμιάζουσες συναντήσεις/ματωμένες αναλύσεις/ανυποχώρητα βλέμματα/τηλεφωνήματα/μπαλκόνια/ζεστά τσάγια/χειμώνες/γυμνασμένοι ώμοι/πολυκαιρισμένοι φακοί/αθεΐα/διαδηλώσεις/μηνύματα/φανατισμένες εκπομπές/διόδια/αναψυκτικά/προχειροφορεμένα κασκόλ/αινίγματα/τράπουλες/σκάγια/μακιγιαρισμένα βλέφαρα/σελίδες/βρισιές/υπολείμματα/πειρασμοί/μαχητές/ηττημένοι/τρένα/κουράγια/θύματα/

Θύμησες φθινοπωρινές.

Ερωτευμένοι

Τον τελευταίο καιρό κάνει πολύ Έρωτα. Σήμερα δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι. Ήρθε όμως ξαφνικά και με βρήκε αυτό το μικρό αριστούργημα. Και το πήρα γι' απάντηση. Και μ' έφερε για μια ακόμη φορά αντιμέτωπο με την έννοια της βαρύτητας. Μ' έκανε, λοιπόν, να αναρωτηθώ πόσο βαραίνει η επαφή. Πόσο αέρινο μπορεί να είναι ένα αγαπημένο τίναγμα ή ένα φευγαλέο άγγιγμα στην πλάτη. Στην επικράτεια της κάθε μέρας αστράφτουν χιλιάδες πρόσωπα. Και το καθένα από αυτά κουβαλά κι από ένα φορτίο, που λαχταρά να το ακουμπήσει κάπου και να ξαποστάσει για λίγο. Ξέρεις τί; Κάθε φορά μαρτυρώ, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο καθηλωτικό απ' αυτό το μούδιασμα στο σώμα. Αυτό που λες πως είσαι γυμνός και δε σ' εμποδίζει τίποτα πια, γιατί κρατάς το χέρι του. Αλλά για όσο το κρατάς είσαι μόνος σου. Αναλαμβάνεις το βάρος της ευθύνης του. Aυτά τα δέκατα όμως που διαρκεί η επιβολή μας στο παρόν, που περπατάμε μαζί στη μέση του δρόμου, νιώθουμε λες κι αιωρούμαστε. Οι πιστοί κι αφοσιωμένοι στην λατρεία της επαφής καταλαβαίνουν ότι όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, τόσο αληθινό είναι. Η πρώτη γνωριμία. Οι προσδοκίες. Τα πολύωρα ραντεβού. Οι υποσχέσεις. Τα μεγάλα ερωτηματικά. Η θυσία. Με το πέρασμα των ημερών, εκεί που βαδίζουμε πλάι στην ανάμεσά μας ζωή, οι αντιστάσεις όλο και χαλαρώνουν. Τότε είναι πλέον σίγουρο πως ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο πείραγμα ταλαντεύει μια βαθιά κρυμμένη χορδή του εντυπωσιακά ευάλωτου εαυτού μας.

Η σπουδαιότητα της τρυφερότητας που μοιράζει ο Έρωτας στους διαλεχτούς Του, δε μοιάζει με τίποτα. Δεν υποκαθίσταται από τίποτα. Και ουδέποτε εξασθενεί η δύναμή της. Υπάρχει μονάχα για να μας αφήνει έκπληκτους με τους γοητευτικά αλλιώτικους τρόπους που μηχανεύεται για να μας παρουσιαστεί. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα της είναι η ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοσή μας στα ζεστά νερά της. Κι αν κάποια στιγμή χαθεί, εμείς την κυνηγάμε τρομοκρατημένοι, γιατί τρέμουμε στην ιδέα πως θα χάσουμε έστω κι ένα λεπτό απ΄τη ανείπωτα μαγευτική ενέργειά της. Και ακριβώς απ΄την ευόδωση αυτού του απολαυστικού παιχνιδιού εξαρτούμε τις στιγμές μας. Τη θεραπεία των τραυμάτων ενός αμείλικτα επαναλαμβανόμενου δρομολογίου. Χωρίς την απρόσμενη συντροφιά της, η προγραμματισμένη καθημερινότητα γίνεται ένα ανυπόφορο πεδίο ανάλωσης και ξεπεσμού. Η τρυφερότητα είναι πηγή γνώσης και καθοδηγητικός χάρτης. Δεν έχει να κάνει με απατηλούς ορισμούς περί αξιοπρέπειας, με εγωισμούς, κτητικότητες και βαθμίδες προτεραιοτήτων. Ανακινείται από τα σώματα, εισχωρεί ως τα σπλάχνα, επιταχύνει τους καρδιακούς παλμούς και δωρίζει την Αθανασία. Αυτή που δοκιμάζουμε όταν είμαστε μόνοι μας μες στον κόσμο. Ερωτευμένοι.

Ίωνα

Είναι νωρίς. Το λεωφορείο ξεκινάει. Η θέση σου είναι πιο άνετη από ποτέ. Αυτά τα στιχάκια ακούγονται πια τόσο όμορφα. Νιώθεις μια άνευ προηγουμένου αισιοδοξία βλέποντας έξω τα χρώματα. Σου δίνουν αφορμή να ξεκινήσεις μια σειρά ονειροπολήσεων. Κάνεις να βγάλεις απ' την τσάντα ένα μπλε στυλό και πέφτουν κάτι κέρματα. Τα βάζεις στη σωστή σχισμή. Θυμάσαι χαμογελώντας, πως όλα είναι θέμα χρονικής καταλληλότητας κι ότι σημασία δεν έχει τι έρχεται, αλλά πώς το υποδέχεσαι. Σημειώνεις επάνω στην τσάντα όπως-όπως. Κάτι ασυγκράτητο και απαιτητικό οδηγεί το χέρι σου. Το λεωφορείο συνεχίζει το δρόμο του σταθερά. Από τ' ανοιγμένα του παράθυρα καταφτάνει ένα διεγερτικό και συνάμα χαλαρωτικό φθινοπωρινό αεράκι. Αφουγκράζεσαι τα λόγια και τα μεταφέρεις στην προσωπική σου ιστορία. Τι εκπληκτική που είναι αυτή η δύναμη που σε έλκει. "Ωραία που είναι να την φοράς για ρούχο σου" σκέφτεσαι. Κι ακόμα καλύτερα να τη φοράνε κι οι άλλοι. Ο χρόνος είναι πολύτιμος, δεν του πάει να τον σπαταλάς. Είναι φορές που τον μισείς γι' αυτά που σου πήρε ή γι' αυτά που δε σου έδωσε, μα του τα συγχωρείς όλα σε μια ώρα σαν αυτή. Το νεύμα του θα μπορούσε να σημαίνει όλα εξαρτώνται από εσένα τώρα πια, εγώ θα συνεχίσω τη δουλειά μου, όπως την ξέρω. Κι αρχίζεις και ξεκλειδώνεις βλέμματα και τα κοιτάζεις και σκορπάει παντού μια υπέροχη ηλεκτρισμένη αύρα. Το λεωφορείο συχνά σε ζαλίζει. Μα εσύ κρατάς σφιχτά τις λαβές του. Και σφίγγεσαι ακόμα πιο πολύ πάνω του. Και σχεδιάζεις με το χάρακα την επόμενη στάση, που δεν απέχει πολύ πια. Κι από ψηλά σε κοιτάζει ο Έρωτας. Και Του χαμογελάς. Και Τον κάνεις σύμβολο της αναγέννησής σου. Και Του το δηλώνεις. Και προσπαθείς, κάθε μέρα που ξημερώνεσαι να Τον έχεις αρχή.

Μια Μικρή Σημείωση

Είναι τόσο ωραίο να περνάει από δίπλα σου

και να αναρωτιέσαι

τι είναι ένα μικρό τόλμημα, μπρος στην ανταπόδοση

 και να σου υπενθυμίζει ότι  

αξίζει να περιμένεις όσο χρειαστεί

γιατί

Θα συναντηθείτε μια μέρα.

Μη μ' αφήσεις ποτέ

Είχαν ραντεβού στη στάση. Απόψε θα πήγαιναν σινεμά. Τον κράταγε σφιχτά και δεν ήθελε κάτι άλλο απ' τη ζωή. Τα αποτροπιαστικά βλέμματα του καθημερινού όχλου περίμεναν εκείνη τη στιγμή για να διαλυθούν μονομιάς. Κάποια φωνή ακούστηκε απ' το ανώνυμο πλήθος πίσω τους, μα ούτε που έδωσε σημασία γιατί ήταν επιτέλους μαζί του. Γιατί μαζί του έχει πια η ζωή σημασία. Κι εκείνος κοιτώντας την, καταλαβαίνει πως είναι να μη φοβάσαι να πολεμήσεις για έναν αγώνα που, ίσως δεν ξέρεις αν θα κερδίσεις, μα ξέρεις ότι αληθινά αξίζει. Και εκείνη δε φεύγει ούτε από ανασφάλεια, ούτε από συνήθεια. Μένει, γιατί αυτός ο απλός άνθρωπος με τις ντροπαλές, αδέξιες κινήσεις, ο ένας από τους πολλούς που την προσπέρναγαν στο δρόμο, την έκανε να νιώσει για πρώτη φορά στη ζωή της ότι αντέχει. Να πηγαίνει σινεμά κρατώντας το χέρι κάποιου και να γέρνει το κεφάλι στον ώμο του, για να το ανακουφίσει από την αθλιότητα του κόσμου. Και κάπου εκεί, στα ξαφνικά, όλα γύρω να παγώνουν και να επικρατεί μια μαγευτική εξωπραγματική ηρεμία που αρχίζει και τελειώνει όποτε εκείνοι επιθυμούν. Κι ύστερα να μεταφέρονται κι οι δυο τους σε μιαν άλλη διάσταση. Ήταν στο πρώτο τους ραντεβού, όταν της το πρωτοείπε. Εκείνος ήξερε πως τα λόγια του ήταν τόσο αληθινά όσο ο αέρας που ανέπνεε, μα εκείνη φάνηκε να το πήρε για πλάκα. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Κι όμως ήταν έκεινη που ήθελε να του το δηλώσει πρώτη. Γιατί ήταν έτοιμη. Και παρότι τον έβλεπε που έδειχνε να το εννοεί κάτι βαθιά μέσα της την εμπόδιζε, γιατί δεν πίστευε πως θα υπάρξει ποτέ κάποιος που δε θ' άντεχε στην ιδέα να την αποχωριστεί. Ειδικά αυτό το πρόσωπο που είχε έρθει φορτωμένο με τόσες προσδοκίες. Μετά από λίγο αναδύθηκε αυθόρμητα κι απ' το δικό της στόμα. Ήταν αστείο, ακριβώς επειδή κανείς τους δεν το περίμενε. Από τότε, συχνά-πυκνά, όποτε νιώθει ότι χρειάζεται λίγο παραπάνω κουράγιο για να συνεχίσει, του το υπενθυμίζει με μια τρυφερή  ματιά: "Μη μ' αφήσεις ποτέ".

Ημερολόγια

Ησυχία. Σταγόνες καλοκαιρινές στην προβλήτα. Το ραδιόφωνο καλωσορίζει έναν νέο έρωτα -μια καινούρια εμμονή. Το ακούω ολοκάθαρα. Κάποιος αφιερώνει και κάποιος άλλος χιλιόμετρα μακριά λιώνει το φεγγάρι στην πυρακτωμένη του γλώσσα. Σβήνω μέσα σου. Το τραβάει άλλωστε η βραδιά. Τα νερά που κοχλάζουν στο ωκεάνιο καζάνι της προσμονής περιμένουν μιαν ευχή, την οποία θα αναιρέσει λίγο αργότερα η ίδια η ζωή. Βλέπω τα μονίμως ενοχικά φώτα να καθρεφτίζονται πάνω τους και να με μπερδεύουν. Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα; Αναζητώ τον επόμενο κρίκο της αλυσίδας -κι όμως δε θέλω να τον αντιμετωπίσω ακόμα. Μου αρκεί η καταβύθιση. Ξέρεις, έχω πολύ μεγάλες προσδοκίες από σένα. Σου το 'χα ψιθυρίσει ενώ βλέπαμε το έργο. Θυμάσαι; Είναι εννέα και οκτώ. Υπάρχεις μόνο εσύ και η αναζήτηση του προσώπου σου. Που το βλέπω παντού και πουθενά. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου μάλλον και δε με παίρνει να ρισκάρω. Το βλέπω από τα γράμματα που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Κοιτάζωντας τον ορίζοντα όλα πάνω του μοιάζουν συμμετρικά. Η αναμμένη ζωή μας περιμένει. Αρκεί να διασχίσουμε αυτή την απόσταση. Και να περάσουμε Απέναντι. 

Δε χρειάζεται να λυπάσαι, ούτε να αναρωτιέσαι. Όλα είναι εφηβικοί δονκιχωτισμοί. Η νύχτα αινιγματική -το ίδιο κι εσύ. Δε θέλω να σε ακολουθήσω, θέλω να σε μάθω. Δε θέλω να είσαι πράξη, αλλά μυθιστόρημα. Αν δεν υπήρχες δε θα πονούσε τόσο η απουσία σου. Άλλο ένα τενεκεδένιο φωτάκι μπαίνει στη θέση του, σα μικρός προβολέας που υπολογίζει την κάθε μας κίνηση. Σιγά-σιγά καταλαβαίνω ότι μοιάζεις με φάρο, έτσι όπως στέκεσαι στην άκρη και το βλέμμα σου, που ταυτίζω πια με το βαθύ σκοτάδι που μας περιβάλλει, διαπερνά τα σωθικά τόσο μοναδικά κι απόλυτα, χωρίς να ξεμακραίνει, χωρίς να βιάζεται. Μα το σώμα δεν παίρνει θέση. Ατσάλινη καρδιά μου, δεν αξίζεις τίποτα. Θα το καταλάβεις χρόνια αργότερα. Προς το παρόν μάζεψε όσες περισσότερες τραγικές εμπειρίες μπορείς. Για να 'χεις να τραγουδάς στις καλοκαιρινές παραλίες και να απλώνεις με τον ήχο της κιθάρας σου τα αιωνίως ανείπωτα.

2004

Σ' ακολουθώ με τα μάτια. Βγαίνεις στο κατάστρωμα. Στέκεσαι για λίγο ατενίζοντας τον ορίζοντα προσποιούμενος πως δε σ' ενοχλεί ο καυτός ήλιος. Δε σε κατηγορώ. Γυρνάς μετά από λίγο στη βαρετή παρέα που σε περιμένει στο εσωτερικό. Το βλέμμα σου περιφέρεται άσκοπα στα ενθουσιασμένα πρόσωπα που την απαρτίζουν. Μαζί τους σχεδίασες κάποιες μάλλον διεκπεραιωτικές διακοπές, γεμάτες χαλαρωτικές βόλτες κι ευσεβείς πόθους. Σκέφτεσαι πολύ, το μέγεθος της προσμονής δε μπορεί να κρυφτεί πίσω απ' τα μαύρα μοδάτα γυαλιά σου, γι' αυτό λοιπόν μην κάνεις τον κόπο. Ο Σ. δίπλα τραγουδάει χαμηλόφωνα και παραπονιάρικα -πάλι κάποιος ανόητος τον παρεξήγησε. Ο λυγμός στη φωνή του ταιριάζει απόλυτα στο συννεφιασμένο σου πρόσωπο. Μακάρι να μου έδειχνες τον τρόπο να σε πάρω από εκείνο τον τόπο. Εσύ που νοιάζεσαι για όλους και φορτώνεσαι τα βάρη τους. Στο μυαλό μου μεταμορφώνεσαι αυτομάτως σε υπερήρωα· όπως αυτοί οι παιδικοί μας, που πετάγονταν οπουδήποτε κάποιος τους είχε ανάγκη, επειδή κινδύνευε ή φοβόταν πως κινδύνευε· και την τελευταία στιγμή -σαν από θαύμα- τον έσωζαν, επιδεικνύοντας πρωτοφανή αυταπάρνηση και γενναιότητα, χαρακτηριστικά που ταιριάζουν μόνο σ' έναν ήρωα.  Τώρα όμως είναι η ώρα της δικής σου σωτηρίας, που εξαρτάται από τ' αντανακλαστικά σου τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης. Ο κύκλος αρχίζει με ήπια ποτά στο μπαρ και ανύποπτα κοιτάγματα απ' τον καθρέφτη. Η υγρασία της βραδιάς μόνο απαρατήρητη δεν περνάει. Αυτή την υγρασία σου μεταφέρω όταν σε τρακάρω το επόμενο πρωί. Κι εσύ να κουβαλάς στο βλέμμα μια έκφραση αμηχανίας, που τώρα όμως δεν είναι ενοχλητική κι ανοίκεια, αλλά δεμένη με τη σκληρή ομορφιά της συνειδητοποίησης, την επίγνωση της επιλογής, την ανυπομονησία του επερχόμενου.  Μα κάτι ακόμα σε κατατρύχει. Είσαι μαζί τους, αλλά δεν είσαι κι εκεί. Χαμογελάς με τα αστεία τους, μα δεν έχεις ακούσει λέξη. Φοράς καλοκαιρινά κι όμως νιώθεις περισσότερη ψύχρα κι από Γενάρη μήνα. Το μυαλό σου μοιάζει να 'ναι βυθισμένο σε αλλόκοτες σκέψεις, απ' αυτές που ξόρκιζες προτού ακόμη γεννηθείς. Κι όμως, αισθάνεσαι το δέρμα ν' αλλάζει. Κι εκείνο το μακό που πριν λίγο καιρό σε φόραγε, αναδεικνύει πια τον νέο σου εαυτό: ειλικρινής, δυνατός και θαρραλέος, γεμάτος περηφάνια κι αυτοπεποίθηση, πανέτοιμος να δώσεις οποιαδήποτε μάχη χρειαστεί. Όπως κάνει άλλωστε κάθε ήρωας.

Το Πρόβλημα