Ημερολόγια

Ησυχία. Σταγόνες καλοκαιρινές στην προβλήτα. Το ραδιόφωνο καλωσορίζει έναν νέο έρωτα -μια καινούρια εμμονή. Το ακούω ολοκάθαρα. Κάποιος αφιερώνει και κάποιος άλλος χιλιόμετρα μακριά λιώνει το φεγγάρι στην πυρακτωμένη του γλώσσα. Σβήνω μέσα σου. Το τραβάει άλλωστε η βραδιά. Τα νερά που κοχλάζουν στο ωκεάνιο καζάνι της προσμονής περιμένουν μιαν ευχή, την οποία θα αναιρέσει λίγο αργότερα η ίδια η ζωή. Βλέπω τα μονίμως ενοχικά φώτα να καθρεφτίζονται πάνω τους και να με μπερδεύουν. Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα; Αναζητώ τον επόμενο κρίκο της αλυσίδας -κι όμως δε θέλω να τον αντιμετωπίσω ακόμα. Μου αρκεί η καταβύθιση. Ξέρεις, έχω πολύ μεγάλες προσδοκίες από σένα. Σου το 'χα ψιθυρίσει ενώ βλέπαμε το έργο. Θυμάσαι; Είναι εννέα και οκτώ. Υπάρχεις μόνο εσύ και η αναζήτηση του προσώπου σου. Που το βλέπω παντού και πουθενά. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου μάλλον και δε με παίρνει να ρισκάρω. Το βλέπω από τα γράμματα που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Κοιτάζωντας τον ορίζοντα όλα πάνω του μοιάζουν συμμετρικά. Η αναμμένη ζωή μας περιμένει. Αρκεί να διασχίσουμε αυτή την απόσταση. Και να περάσουμε Απέναντι. 

Δε χρειάζεται να λυπάσαι, ούτε να αναρωτιέσαι. Όλα είναι εφηβικοί δονκιχωτισμοί. Η νύχτα αινιγματική -το ίδιο κι εσύ. Δε θέλω να σε ακολουθήσω, θέλω να σε μάθω. Δε θέλω να είσαι πράξη, αλλά μυθιστόρημα. Αν δεν υπήρχες δε θα πονούσε τόσο η απουσία σου. Άλλο ένα τενεκεδένιο φωτάκι μπαίνει στη θέση του, σα μικρός προβολέας που υπολογίζει την κάθε μας κίνηση. Σιγά-σιγά καταλαβαίνω ότι μοιάζεις με φάρο, έτσι όπως στέκεσαι στην άκρη και το βλέμμα σου, που ταυτίζω πια με το βαθύ σκοτάδι που μας περιβάλλει, διαπερνά τα σωθικά τόσο μοναδικά κι απόλυτα, χωρίς να ξεμακραίνει, χωρίς να βιάζεται. Μα το σώμα δεν παίρνει θέση. Ατσάλινη καρδιά μου, δεν αξίζεις τίποτα. Θα το καταλάβεις χρόνια αργότερα. Προς το παρόν μάζεψε όσες περισσότερες τραγικές εμπειρίες μπορείς. Για να 'χεις να τραγουδάς στις καλοκαιρινές παραλίες και να απλώνεις με τον ήχο της κιθάρας σου τα αιωνίως ανείπωτα.