Μαζί σου

Πρώτη φορά σε νιώθω τόσο κοντά μου. 

Μυρίζω το άρωμά σου στον αέρα που τρυπάς. 

Ακουμπώ με το χέρι μου το γόνατό σου, που το καλύπτει ένα φτηνό ξεβαμμένο τζιν. 

Η ζώνη του είναι λυτή-το ίδιο κι η ζωή μας. 

Βλέπω τα μάτια σου ολόμαυρα, να γυαλίζουν στο μισοσκόταδο. Είναι καθρέφτης. 

Και πάνω τους βλέπω τα δικά μου. Και μαζί φανερώνουν τα μυστικά μας.

 Μας σκέφτομαι πριν μια ώρα, μετά από μια μέρα, ύστερα από δέκα χρόνια. 

Κι είμαστε μαζί. 

Η ανάσα σου χαϊδεύει κάθε κύτταρο του προσώπου. 

Και επιταχύνεται προοδευτικά στο κάθε δευτερόλεπτο που περνά ξυστά από δίπλα μας. 

Έχω ακόμα την αίσθηση από το κρύο χέρι σου.

 Που τότε είχε συναντήσει το δικό μου. Της τυπικής σύστασης. Της Μεγάλης Προσδοκίας. 

Και τώρα στο μάγουλο, στο λαιμό, στα μαλλιά. Στο μαξιλάρι. 

Η πρώτη φορά που σε νιώθω τόσο κοντά μου 

δε μοιάζει με ταινία, ρομαντικό μυθιστόρημα ούτε με τραγούδι. 

Δεν περιέχει κλισέ, αναρωτήσεις, δεύτερες-τρίτες σκέψεις. 

Τα πάντα οδηγούνται απ' τις ενστικτώδεις παρορμήσεις μας. 

Αυτές εκκινούν την ιεροτελεστία. Και καθορίζουν πότε αρχίζει και τελειώνει το παιχνίδι. 

Είναι μια στιγμή αδιαμφισβήτητη. Μα άχρονη. 

Είμαστε εδώ μαζί αλλά παράλληλα δεν ανήκουμε στον κόσμο ετούτο. 

Κι αυτό που αρχίζει δειλά να σχηματίζεται ανάμεσά μας 
θα είναι από εδώ και πέρα το σπίτι μας. 
Και θα ΄μαστε καλά εκεί.