Το Ρίσκο

Σήμερα η μέρα πέρασε με καψουροτράγουδα κι εσένα· λίγο από cas. ''Τους έχω ακουστά αλλά δε τους ακούω'', είχες πει δήθεν άνετα, λες κι απαρνιόσουν την αξία της τρυφερότητας. Μα ήξερες πολύ καλά τι έλεγες.

Παρακολουθώ τις ιστορίες που διηγούνται τα λόγια. Ανακαλύπτω υπέροχες συγγένειες. ''Δεν είσαι ακίνδυνος για ό,τι δίνεις'' λέει μια ηρωίδα. ''Πώς θα ξέρω αν με αγαπάει στ' αλήθεια;''  λέει μια άλλη. Και μαζί της κι εγώ να ρωτάω το σύμπαν. Έχει μια δόση ασφάλειας η αναρώτηση. Γιατί εμπεριέχει όλα τα ενδεχόμενα.

Η μορφή σου έχει μπλεχτεί σ' ένα όραμα που αγκαλιάζω σφιχτά. Παίρνω το ρίσκο. Rien ne va plus. Κι η μπίλια σταματάει στο μαύρο. ''Παρ'ολα αυτά σ' ευχαριστώ''.

Τα ίδια λόγια μου δίνουν το κουράγιο να διηγηθώ με τη σειρά μου την ιστορία μας. Την ιστορία δύο ανθρώπων που βρέθηκαν μαζί κάποιο βράδυ του χειμώνα. Έστω για τόσο.

Το Άρωμα

Το άρωμα αυτό ιχνηλατεί την πορεία που διέσχιζαν τα χέρια σου. Αδυσώπητα σημάδια με γυρίζουν σε σένα. Το άρωμα αυτό έχει διεισδύσει σε βάθη από εκείνα τα ελάχιστα που εξερευνήσαμε μαζί. Με παίρνει με τη βία, μου χαράζει το σώμα. Ακουμπάει με τα ακροδάχτυλα το διψασμένο δέρμα. Κυλάει σα λάβα και μπερδεύεται με τα δάκρυα.

Το άρωμα αυτό, το βρίσκω και μετα το χάνω και μαζί του κι εσένα. Με θυμάμαι καθώς διάβαζα τα μηνύματά σου. Προσπαθούσα να σκοτώσω την απόσταση και μαζί της τον παλιό μου εαυτό. Περίμενα όσο τίποτα εκείνο το βράδυ, που θα χορέυαμε μαζί αυτό το βαλς που τώρα ακούω και σε φέρνει πίσω. 

Κι ύστερα βρεθήκαμε. Κι εγώ να θέλω εσένα και μόνο εσένα. Να παρατηρώ το ντροπαλό σου χαμόγελο, να χαζεύω την προφορά σου, να πίνω απ'το ποτό σου, να ακούω τις ιστορίες σου απ'την Ιταλία και να συμφωνώ. Ήθελα αυτή η μυρωδιά να μη με εγκαταλείψει ποτέ.

Λίγα μέτρα πιο πάνω. Πόσο υπέροχα ειδυλλιακή αυτή η νύχτα. Και δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή γι' αυτό που πρόκειται να συμβεί. Είναι χειμώνας μες στο κατακαλόκαιρο κι όμως για μας είναι ακόμα καλοκαίρι ή μάλλον άνοιξη. 

Το άρωμά σου μας έφερε ως εκεί που αντέχαμε να φτάσουμε μαζί. Αυτό ήταν τελικά το πραγματικό σου δώρο. Αυτό τo δώρο που είχε ακόμα τη μυρωδιά σου. Δεν την ξέχασα.

Κι από τότε, τη μυρωδιά σου την έχουν οι περαστικοί, μα δεν είσαι κανείς τους.