Io sono l' amore

Σε πλησιάζει με αργά βήματα και εσύ μόλις τη βλέπεις, τρέχεις να ξεφύγεις.

Τη διώχνεις κι επανέρχεται. Δεν πρόκειται ποτέ να φύγει πραγματικά.

Μέσα σου υπάρχει από τότε που γεννήθηκες.

Δεν αποδυναμώνεται, δεν παραπλανάται, δεν ησυχάζει. 

Απαιτεί μονάχα- και βασανίζει και ταλαιπωρεί.

Κι ίσως μια μέρα σε ανταμείψει για την ανοχή σου. 

Με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει.

Τα Σκαλοπάτια

 Καθώς ανέβαινε με θέρμη τα σκαλοπάτια για να υποδεχτεί μια πρωτόγνωρη συγκίνηση, του ήρθε ξαφνικά στο νου μια εικόνα που είχε αιχμαλωτίσει κάποτε με τη μηχανή του. Έδειχνε δυο χαμογελαστά πρόσωπα με φόντο μια ηλιόλουστη αμμουδιά και τα νερά της. "Αυτά τα νερά είναι τελικά αναπόφευκτα" σκέφτηκε με μια γεύση πίκρας. Τώρα που έφτασε δεν έχει τίποτα να χάσει με το να ζητήσει συγχώρεση. Μια απλή συγχώρεση. Στον εαυτό του μιλούσε κοφτά κι απότομα. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε να ακούσει κι εκείνη. Η φωνή μέσα του ράγισε απ' την αγωνία της αποκάλυψης. Ξαφνικά σταμάτησε και κοίταξε ευθεία. Καμιά φορά η αλήθεια, που κάποια αόρατη δύναμη την ανάγκασε να ζει παραγκωνισμένη και συμβιβασμένη βαθιά μέσα μας, αναδύεται την καταλληλότερη στιγμή για να ενωθεί με μια αντίστοιχη. Εκείνη που αμέσως τα καταλαβαίνει όλα. Εκείνη που τον κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια ενώ στέκεται στο τελευταίο σκαλί. Εκείνη που κατεβαίνει ένα βήμα. Για να τον χαιρετήσει για πρώτη και τελευταία φορά.

Η Βόλτα

 Ένα βράδυ μόλις σκοτινιάσει, η καρδιά θα μπει με δειλό κι ανήσυχο βήμα σ' έναν κόσμο, του οποίου την ύπαρξη δε γνωρίζει μα κατά κάποιο τρόπο διαισθάνεται. Κάποια απ΄ τα μέρη που θα πρωτοεπισκεφθεί είναι για τους άλλους γνωστά και χιλιοειδωμένα: Ένας βιαστικός χαιρετισμός, μια αυθόρμητη αγκαλιά, φιγούρες ομιλούσες, μερικές σωπαίνουσες και εκατοντάδες υποσχέσεις. Εσύ αντανακλαστικά προσπαθείς να την προστατεύσεις από τη σκληρότητα αυτού του κόσμου γιατί είναι εύθραυστη. Υπερβολικά πολύ. Τόσο που κινδυνεύεις να κάνεις ό, τι σου ζητήσει για να μη σπάσει.

 Τότε μπαίνει στο παιχνίδι κι ο λογικός νους, για να υπαγορεύσει, με υποδειγματική τόλμη και επιβλητικότητα, βαρετά ηθικιστικά κλισέ περί αξιοπρέπειας κι εγωισμού, ενώ αυτό που αληθινά επιδιώκει, είναι να παραπλανήσει το σώμα ή τουλάχιστον να το απασχολήσει με ανιαρά κι ανούσια ζητήματα, λίγο πριν η καρδιά ηγηθεί αυτού και πάλι. Εκείνη είναι που σε καθοδηγεί στη δημιουργία της αρχής και στην προσμονή της συνέχειας.
 Χωρίς θάρρος όμως δεν περιμένεις και πολλά. Έτσι το ψάχνεις οπουδήποτε. Μερικές φορές θα το βρεις στο γυαλί κάποιου μεθυσμένου ποτηριού. Σπανιότερα, παίρνει τη μορφή μιας αόριστης έγκρισης, ανύποπτης και λυτρωτικής. Με το που τραβήξεις τη σκανδάλη η απροθυμία μεταμορφώνεται σε γενναιότητα κι η καρδιά σε βλέπει από μια γωνιά κλείνοντας σου το μάτι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
 Σε μια στιγμή, καταλαβαίνεις γιατί την είχε προκαταλάβει ο φόβος. Φοβόταν το άγνωστο. Γιατί το άγνωστο της ήταν ξένο. Ήταν χώμα απάτητο. Εκείνο όμως που δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε, ήταν πως ποτέ δεν επέτρεψε στο άγνωστο να γίνει ένα σαγηνευτικό μέλλον. Αντίθετα, το εχθρευόταν με μανία, γιατί μέσα του έβλεπε γιγαντωμένη την πιθανότητα της αποτυχίας· κι η πιθανότητα αυτή καραδοκούσε ήδη σε κάθε της προσπάθεια. Την έβρισκε οπουδήποτε κι αν έστρεφε το βλέμμα. Κι αυτό την τρόμαζε.
 Κι όμως, μέσα από αυτή την εμπειρική βόλτα θ' ανακαλύψει ότι τολμά να μη φοβάται· ότι καταδέχεται να εμπιστευτεί και να την εμπιστευτούν· ότι τελικά καταφέρνει να κερδίσει το σεβασμό των άλλων· και κάθε φορά που θα μιλάει -για οτιδήποτε- να την κοιτούν με προσοχή κι ενδιαφέρον κι όχι με καχυποψία. Γιατί μέσα της θα βρίσκουν τα σημάδια της δικής τους ζωής.

Heartbreaking Lovesongs #2

..όταν αναγκάζεις τον εαυτό σου να ξεχάσει.