Το Χρώμα της Αναμονής

..κι έτσι έγινε/
Ήρθες πάνω στην ώρα/ 
Συμπαντική συνέπεια το λένε οι σοφοί/
Ανάμεσα στις δροσερές πόες και τα γιγαντιαία παράθυρα/
εσύ κι εγώ/
η ηλίθια αδιακρισία μου κι η χαριτωμένη σου ευγένεια/ 
Έξω η ενήλικη ζωή/
κι εμείς παιδάκια απομαγεμένα απ' τη νυχτερινή μυσταγωγία και τα σκορπισμένα -τριγύρω- ροδοπέταλα/
Κι από τότε θέλω να 'μαι κοντά σου/
να σου μιλώ ακατάπαυστα/ 
να παρακολουθώ τις ανάσες σου/
να σου χαζογελάω/
και να μη φτάσουμε ποτέ στο σταθμό/ 
Μα σου δηλώνω ότι σε εμάς θα υπάρχει μετά/ 
Κοιτάζω την άσφαλτο να λιώνει στα πολύχρωμα φώτα αυτής της άχαρης πόλης/  
που διασχίζουμε λαχταρώντας να περάσουμε απέναντι/
περιμένοντας στα φανάρια που είναι σπάνια πράσινα/
τις περισσότερες φορές πορτοκαλί/
το αντιερωτικό πορτοκαλί/
Αν θες γίνε κομμάτι μου/ 
θέλω να θες/
γιατί σ' άγγιξα κι έτσι μ' άφησα να σ' αγαπήσω/
Κι είμαι ανήσυχος, μα δε φοβάμαι/
γιατί δεν είναι ψέμα/
Σε θέλω/
Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο μικραίνω.

Το Άλμα

Ώρα για δράση.

Είναι ευκαιρία.

Το παιχνίδι σε περιμένει.

Μας περιμένει.

Για να δούμε αν έπιασαν τόπο οι προπονήσεις.

Πιο Πολύ

 Κι έτσι ξαφνικά έφτασες. Σαν απάντηση διαχρονικού ερωτήματος. Με κέρδισες με  την ευθύτητα και την καθαρότητα σου -το κατάλαβες άλλωστε αμέσως, δεν άφησα περιθώρια αμφιβολίας. Μπορούσα να δω μέσα σου· τις αγνές σου προθέσεις, την ειλικρίνεια, το κουράγιο σου. Και τότε, αισθάνθηκα πως είναι σα να μη σε γνωρίζω για πρώτη φορά. Μου συστήνεσαι κι εγώ -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- σου δίνω ανεπιφύλακτα το χέρι, αν και νιώθω πάνω του το βάρος όλης μου της ύπαρξης. Κοίτα να δεις. Εμείς που μεγαλώσαμε μαζί κάτω από τις σκούρες ομπρέλες της καιρού·  που κρυβόμασταν σε αυτοσχέδια καταφύγια -αλήθεια, δεν αντέχαμε πολύ το φως. Εμείς που φτιάχναμε ιστορίες. Και λέγαμε διάφορα. Απ' αυτά τα διάφορα τ' αδιάφορα. Που σημασία έχει να μιλάς, όχι για να κάνεις συζήτηση αλλά για να βγαίνουν οι φωνές, να ανακατεύονται, να μπλέκονται σαν τα φύκια -τα θυμάσαι άραγε τα φύκια; δεν είναι τυχαίο που σε σκεφτόμουν δίπλα τους. Στις παραλίες δε γυρίζαμε ώσπου να νυχτώσει; Ναι. Εκεί. Στη δροσερή τους άμμο ξαπλώναμε, κοιτάζοντας τ' αεροπλάνα να περνάνε από πάνω και να φανταζόμαστε πως πετάμε κι εμείς μαζί τους σε όποιο απίθανο μέρος έβαζε ο νους. Και μετά έπεφτε πάνω μας η νύχτα. Ήταν αλλιώτικη η νύχτα τότε· δε φορούσε πέπλα, δε φορούσε τίποτα. Δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί. Άλλοτε ήταν σύμμαχος κι άλλοτε εχθρός· αιμοβόρος κι  αδίστακτος. Κοίτα να δεις. Λίγα χρόνια πριν ξανασυναντηθούμε είχα αποφασίσει ότι θα σε ξαναβρώ, μα διαρκώς το ανέβαλλα. Ίσως δεν ήμουν προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή. Ίσως δεν πίστευα στη μοίρα. Όπως και να 'χει αυτό που έχει σημασία βρίσκεται σ' εκείνο το δευτερόλεπτο που ένωσες το χέρι σου με το δικό μου και το έσφιξες. Οι σκουριασμένες μου κεραίες κατάφεραν με δυσκολία να πιάσουν μονάχα δυο λέξεις: "μη φοβάσαι". 

My Favourite Things

Αυτή είναι η πραγματικότητα· 

χριστουγεννιάτικο γλέντι μες στην καρδιά του καλοκαιριού.

Το Μάθημα

If only a hand risen from brand new mountains

could touch the crying face.

If only it could give it a napkin

and if it hurts it 

it will soon learn that 

every rose has its thorn.

Asleep

He slept with no one in 1984.
He slept his way to the high chair in 1985.
He slept behind the Iron Curtain in 1986.
He slept and sucked on his thumb in 1987.
He slept with the enemy action figure in 1988.
He slept while the Wall fell in 1989.
He slept and what they called communism ended in 1990.
He slept on the plane in 1991.
He slept with Bill Clinton on television in 1992.
He slept through everyone who died of AIDS in 1993.
He came in his sleep in 1994.
He slept in America in 1995.
He thought about not sleeping with anyone in 1996.
He wanted to sleep with men in 1997.
He needed to sleep with men in 1998.
He couldn't sleep at all, not during the days or nights in 1999.
He slept with his semen in his mouth in 2000.
He slept with a man but didn't really sleep with him in 2001.
He watched men sleep in 2002.
He wanted to die in his sleep in 2003.
He slept with one person in 2004.
He slept with only that person in 2005.
He hated sleeping with him in 2006.
He kept sleeping with him in 2007.
He slept with someone who looked like the son of a dictator in 2008.
He slept with five people he could remember in 2009.
He slept with nine people in 2010.
He slept with seven people in 2011.
He is asleep in America in 2012.


Alex Dimitrov - Sexual History, 1984-2012

Tout ce que je veux

-Ναι. Θα φύγω. Θέλω όμως ένα γλυκό αντίο.

-Όχι αντίο, εις το επανιδείν.

-Όχι όχι. Αντίο. Μα ένα όμορφο αντίο.

Θέλω για μερικά δευτερόλεπτα να νιώσω όπως τρία χρόνια πριν,

τότε που η Κριστίν δεν υπήρχε.

Θέλω να με πάρεις στην αγκαλιά σου, όπως τότε.

Κι εγώ θα κλείσω τα μάτια

και θα πιστέψω όλα όσα επιθυμώ.

?

Can all the words in all the books help me to face what lies ahead?

Διαχρονικό Λευκό

Ίδια η ευχαρίστηση. Όπως τότε.

Ίδια η ικανοποίηση της επιβεβαίωσης ότι μια αρχή εγκυμονείται και αργά ή γρήγορα θα βγει στο πυκνό και λυτρωτικό φως της αλήθειας.

Ίδια η απόκρυφη δέσμευση. Να μη χωριστώ. Και να κοιτάξω ευθεία στα μάτια.

These chalk hills will rot my bones.

Η κατανόηση, η αβίαστη οικειότητα, οι ανύποπτες συγγένειες, η συνειδητότητα· η χαρά απ' τα γεμάτα όνειρα χαμογελαστά πρόσωπα· τα χέρια και οι κινήσεις των δακρύων που κρατούν σφιχτά τα λάβαρα της καθημερινής επανάστασης· η ζωή κι οι αγωνίες της. 

Όλα πλήρως ενορχηστρωμένα, συμπυκνώνονται σ' ένα βαθύ και καθαρό βλέμμα, ένα από εκείνα τα ελάχιστα που κάνουν το αίμα στις ράγες να τρέχει πιο γρήγορα. Όταν συναντιούνται κάτι τέτοια βλέμματα δεν έχουν θέση αμφισημίες, ούτε δεύτερες σκέψεις. Υπάρχουν μονάχα δυο πρόσωπα: το δικό σου και το δικό μου. Το αληθινό σου και το αληθινό μου.
Έστω γι' απόψε.

What Ever Happened To The Roses?

"Μόλις ηρεμήσουν οι φωνές, θα ακουστεί μια μονάχα ιαχή που θα σημάνει τη λήξη ενός μακραίωνου πολέμου".

 Αυτά είναι για τους γενναίους και τους φιλόδοξους μας λένε. Δε χωρούν εδώ. "Δε χωράτε εδώ" λένε. Δε μας νοιάζει. Δεν πειράζει. Η ταπεινότητα δεν ισοδυναμεί με αδυναμία -λένε- κι ότι τα μεγέθη μπορεί να μοιάζουν αντίθετα μα κατά βάθος το ένα στρώνει το κρεβάτι στο άλλο, λένε. Κατά βάθος όμως δεν υπάρχει βάθος. Δεν υπάρχει επιλογή. Ή μάλλον η μόνη επιλογή είναι να το επιτρέψεις ή να το εμποδίσεις -αν εμποδίζεται τελικά. Οι άνθρωποι ακολουθούν συνειδητά μια πορεία προδιαγεγραμμένα μάταιη· για να ταιριάζει με τις άλλες, τις πολλές τους. Δε σκέφτονται, η σκέψη πονάει, φέρνει στο φως κομμάτια που ενώνονται και σχηματίζουν μια ματαιωμένη ζωή -ποιος αντέχει;
 Συνεχώς μετασχηματιζόμαστε. Μαθαίνουμε και ξεχνάμε αυτά που πρέπει. Βρίσκουμε νέους ρόλους να υποδυθούμε. Και το κάνουμε με -φαινομενικά- αξιοπερίεργη ευκολία. Κερνάμε στην υγειά του καιρού που περνάει. Αργά και γρήγορα. Μα συνήθως αργά και αδιάφορα. Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και στέκεσαι μόνος σου σ' ένα δρόμο και φωνάζεις. Για όποιον σ' ακούσει. Για όποιον δε φοβάται να σκύψει και να αγγίξει ένα άλλο χέρι. Όμως το άγγιγμα πληρώνεται ακριβά. Δεν είναι εποχή για σπατάλες. Όποιος τσιγκουνεύεται ακόμα και μια τόσο απλή κίνηση, δεν είναι ακόμα έτοιμος. Ίσως να μη γίνει και ποτέ. Ίσως να ανήκει σ' αυτούς που έχουν ξεχάσει τη μυρωδιά των λουλουδιών.

 Κρυφά όμως κάποιες νύχτες με απόλυτο σκοτάδι θα συνεχίσουν να γεννιούνται ατσάλινες καρδιές μ' ένα μυρωδάτο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Κύματα

Τα αστραφτερά κύματα γλιστρούσαν ξεκούραστα κι άφοβα το ένα πάνω στο άλλο, τυλίγονταν στις δροσερές ριπές του ανέμου κι ορθώνονταν ίσα-ίσα για να ξεπλύνουν μια βουβή και άχρωμη μέρα -μια απ' τις πολλές και μεγάλες που είχαν προηγηθεί. Η όψη της θάλασσας ήταν λυτρωτική ενώ η κατανοητική διάθεση με την οποία παλλόταν από μακριά λειτούργησε -έστω και για λίγο- καταπραϋντικά για το μέσα. Τόσο που μ' έκανε να ξεχάσω ότι δεν ήταν καλοκαίρι, ούτε και μέσα Άνοιξης παρά ένα γκρίζο και ταλαιπωρημένο φθινόπωρο. Ένα φθινόπωρο που χάνει όμως τα φύλλα του και κανείς δεν τα μαζεύει, αλλά αφήνονται στη μοίρα τους, που είναι να πέφτουν άτσαλα στο λασπωμένο έδαφος. Κι από απέναντι να τα κοιτάζει με απάθεια μια εποχή καινούρια που δε μοιάζει με καμιά. Κι έπειτα αυτή να στρέφει το βλέμμα στη θάλασσα και να την τραγουδάει· και να παίρνει στο χέρι τη μικρή βαλίτσα της, την έτοιμη από καιρό, για να ξεκινήσει ένα ακόμα απ΄ τα αγαπημένα της ταξίδια.

Ο Ευκάλυπτος

24 βήματα·

και κάτω απ' τον ευκάλυπτο,

η Eva ακόμα τραγουδάει..

The Artist

  To The Artist του Michel Hazanavicius είναι αφοπλιστικά συγκινητικό επειδή καταφέρνει χωρίς εκθαμβωτικές περιττότητες και άστοχα αφηγηματικά γεμίσματα αλλά με αμεσότητα και τρυφερότητα να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση: να αποτελεί έναν μεγαλοπρεπή ύμνο στην απλότητα μιας απ' τις πρώτες κινηματογραφικές περιόδους. Σ' αυτή την αντίφαση έγκειται κι η σπουδαιότητά της. To The Artist είναι ένα συνεπέστατο homage στη χρυσή εποχή του βωβού σινεμά, χωρίς σεναριακές ακροβασίες ή εκπλήξεις, μα με εξαιρετική αίσθηση του μέτρου και προσεκτική εκμετάλλευση των αποχρώσεων που γεννάει κάθε αδιόρατη κίνηση του σώματος ή έκφραση του προσώπου. 

  Αυτό που τη διακρίνει από τις υπόλοιπες ταινίες της σύγχρονης παραγωγής είναι η αναμφισβήτητη μοναδικότητά της. Κι αυτό γιατί, στην εποχή που το σινεμά αναζητά εναγωνίως την αποδοχή, κινούμενο ανάμεσα στον ρηχό εντυπωσιασμό και την βεβιασμένη πρωτοπορία, το the Artιst τολμά να αναμετρηθεί μ' ένα κοινό που τα έχει δοκιμάσει όλα, καθώς και με όρους και κανόνες που οι εταιρίες, τα μέσα και οι εκάστοτε συνθήκες επιβάλλουν και να γίνει έτσι η αριστουργηματική καταγραφή μιας εποχής μεταβάσεων, που διακηρύσσει την αυθεντικότητα και την επιστροφή στην ουσία.

  Η πλοκή περιστρέφεται γύρω απ' τη σταδιακή καταξίωση μιας νεαρής ηθοποιού σε βάρος ενός πετυχημένου- μα πεισματικά αρνούμενου να συμβαδίσει με την εποχή του -αστέρα του σινεμά. Η άρνηση του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια σειρά προκλήσεων, ικανοποιήσεων κι απογοητεύεσεων. Με τον ίδιο τρόπο, η ερωτική ιστορία θα υποστεί αλλεπάλληλα χτυπήματα εγωισμού κι αδιαφορίας καθώς οι κεντρικοί ήρωες προσπαθούν μάταια να διατηρήσουν μια στρεβλή αίσθηση αξιοπρέπειας.
  Ο υπέροχα ασυμβίβαστος George Valentin, τον οποίο χειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα ο Jean Dujardin, θα μπει στην  διαδικασία να προβληματιστεί πάνω στις προτεραιότητες της ζωής του και στους τρόπους που αυτές θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία. Άλλοτε, θα αναλογιστεί πόσες ευκαιρίες πέρασαν από δίπλα του και πήγαν χαμένες, σωματοποιώντας την ανυποχωρητικότητα και στη συνέχεια την πικρία της επίγνωσης και όλα αυτά για να καταλήξει να εκπλαγεί από όλα όσα βλέπει ότι τον περιμένουν αν αφήσει τον εαυτό του να πιστέψει στο καινούριο.

  Πλησιάζοντας το καλοπροαίρετα κι απροκατάληπτα θα του φανερώσει μια πτυχή του εαυτού του που ντρεπόταν να αποκαλύψει ή που ακόμα κι αυτός δεν είχε συλλάβει μέχρι τότε. Έτσι, όταν θα χτυπήσει μια κλακέτα και δοθεί το σήμα "πάμε πλάνο" αυτό που θα συνεχίζεται θα είναι η ζωή όπως την ανακαλύπτουν οι ήρωες της: αναπάντεχα εκπληρωτική και ανανεωτική. Γυρισμένη σε ευαίσθητο φιλμ και προβαλλόμενη δωρεάν στις αίθουσες του κόσμου.

Χάρηκα που τα 'παμε

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε.

Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια.

Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα.

Οι Ώρες

 Αυτό δεν είναι δικό μου. Ούτε καν το γνωρίζω. Μοιάζει να με γνωρίζει όμως αυτό πολύ καλά. Ίσως μόνο γι' αυτό μπω στον κόπο, μέσα απ' την υποβολή και την εγκόσμια παρατήρηση, να κατανοήσω τον λόγο της ύπαρξής του και να πιέσω κι εκείνο να βρει ένα κοινό σημείο για να συναντιόμαστε. Έναν -έστω θορυβώδη- δρόμο για να περπατάμε. Σύντομα θα χρειαστεί να μάθω να επικοινωνώ μαζί του με νέους τρόπους, με νέα ρήματα και εκφράσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα και να παραβλέψω τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημαίνοντα που αναπόφευκτα θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση μεταξύ τους. Και μέσα απ' τη συμπόρευση θα ελπίζω να δημιουργηθεί κάτι χρήσιμο και άξιο της παραμονής μου σ' αυτές τις στιγμές. Γιατί τελικά, όσο κι αν μας αποπροσανατολίζουν διάφορες αχρείαστες εξηγήσεις, πάντα θα θυμόμαστε πως, δε θα υπάρξει τίποτα άλλο πέρα απ' τη μαγεία του κόσμου που μας περιβάλλει. Αυτή είναι κι η μόνη που μπορεί να απαλύνει την τραχύτητα των αδυσώπητων ωρών.

The Monty Affair