Το Χρώμα της Αναμονής

..κι έτσι έγινε/
Ήρθες πάνω στην ώρα/ 
Συμπαντική συνέπεια το λένε οι σοφοί/
Ανάμεσα στις δροσερές πόες και τα γιγαντιαία παράθυρα/
εσύ κι εγώ/
η ηλίθια αδιακρισία μου κι η χαριτωμένη σου ευγένεια/ 
Έξω η ενήλικη ζωή/
κι εμείς παιδάκια απομαγεμένα απ' τη νυχτερινή μυσταγωγία και τα σκορπισμένα -τριγύρω- ροδοπέταλα/
Κι από τότε θέλω να 'μαι κοντά σου/
να σου μιλώ ακατάπαυστα/ 
να παρακολουθώ τις ανάσες σου/
να σου χαζογελάω/
και να μη φτάσουμε ποτέ στο σταθμό/ 
Μα σου δηλώνω ότι σε εμάς θα υπάρχει μετά/ 
Κοιτάζω την άσφαλτο να λιώνει στα πολύχρωμα φώτα αυτής της άχαρης πόλης/  
που διασχίζουμε λαχταρώντας να περάσουμε απέναντι/
περιμένοντας στα φανάρια που είναι σπάνια πράσινα/
τις περισσότερες φορές πορτοκαλί/
το αντιερωτικό πορτοκαλί/
Αν θες γίνε κομμάτι μου/ 
θέλω να θες/
γιατί σ' άγγιξα κι έτσι μ' άφησα να σ' αγαπήσω/
Κι είμαι ανήσυχος, μα δε φοβάμαι/
γιατί δεν είναι ψέμα/
Σε θέλω/
Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο μικραίνω.