ΟΚ

Έρχεσαι;

Έχουμε αργήσει

Είσαι έτοιμος;

Θα έπρεπε να ήμασταν ήδη εκεί

Φοβάσαι;

Εγώ θα σε περιμένω
Τί συνέβη;

Α, σου τέλειωσαν τα τσιγάρα
Οκ, μην ανησυχείς
Θα πάρουμε στο δρόμο

Προλαβαίνουμε
Α, θα πεταχτείς τώρα;
Εντάξει

Μην ξεχάσεις μόνο να γυρίσεις

Πρέπει να πάψω να λέω βλακείες

Θα σου λείπω καθόλου στη διαδρομή;
Πες μου κι ας σε θυμώσω πάλι

Σπάνια μου απαντάς

Δεν μου αρκεί μόνο να σε βλέπω

Θέλω και να είσαι εκεί

Θα με πας στο αεροδρόμιο τελικά;
Μπορείς να σηκώσεις το χερούλι της βαλίτσας;
Την παραφόρτωσα μάλλον
Κλειδιά πήρες;
Πετάω σε λίγο

Δεν πειράζει αν δε μπορείς να με πας
Θέλεις;
Μην απαντήσεις σε παρακαλώ
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε θέλω να ακούσω τη φωνή σου

Γιατί δε σε βλέπω όπως παλιά;
Γιατί σταματήσαμε να βγαίνουμε;
Γιατί σταματήσαμε να μας νοιάζει;
Πολύ μελαγχολικός είσαι σήμερα.

Τι έπαθες;
Τι πάθαμε;
Θα σωθούμε;

Αυτό θα το βρούμε μαζί
Ναι. Μαζί 

Συχνά

"A veces, tu recuerdo, como estos botines,

 me oprime el corazón, hasta impedirme respirar."

11.20

                                                        

Ενός λεπτού σιγή. 

Για όλα τα φιλιά που δε δόθηκαν.

Και για τις αγκαλιές που δε χαρίστηκαν. 

Εκεί που τις είχαν ανάγκη.

Οι Όροι

  Βλέπει επιτέλους το φως της ζωής. Κι είναι κι αυτό το ίδιο μια ζωή. Καινούρια. Περίμενες τόσο καιρό την έλευσή της. Αυτή η στιγμή της απόλυτης πληρότητας είναι τόσο μοναδική κι αναντικατάστατη. Ευτυχώς που οι προσευχές σου εισακούστηκαν. Κρατάς πια στα χέρια σου το δικό σου παιδί. Σου φαίνεται πως είστε μόνοι οι δυο σας στον κόσμο. Σύντομα το παίρνεις στο σπίτι σου. Το κοιτάς τρυφερά, του δίνεις τροφή, το φροντίζεις, το χαϊδεύεις. Παίζεις μαζί του, το βάζεις για ύπνο και του διαβάζεις παραμύθια για να κοιμηθεί. Το τρέχεις στα νοσοκομεία, ξημεροβραδιάζεσαι δίπλα του κι η ανταμοιβή σου είναι ένα μονάχα τρυφερό άγγιγμα. Για χάρη του σκύβεις το κεφάλι στους άλλους, δέχεσαι ταπεινώσεις, θυσιάζεσαι, πολεμάς, διεκδικείς, φοβάσαι, ματώνεις. Περνάτε μαζί χαρές κι απογοητεύσεις, καλοκαιρινές διακοπές, παγωμένους χειμώνες, ασφυκτικές αγκαλιές, συμπονετικά δάκρυα. Περνάτε αρρώστιες, εξετάσεις, αγωνίες, υποχρεώσεις. Καυγάδες με τον κόσμο, οικογενειακά τραπέζια, εθνικές επετείους, γαμήλια γλέντια, μονοήμερες εκδρομές, μπάνια στη θάλασσα. Αναπτύσσετε μαζί ένα προσωπικό κώδικα επικοινωνίας. Το παρατηρείς, το εκτιμάς, το θαυμάζεις. Το έχεις συνοδοιπόρο σου. Και το υπερασπίζεσαι. Δίνεις τη ζωή σου για αυτό. Προτιμάς μέχρι και να πεθάνεις για εκείνο.

  Μα κάνεις ένα πολύ σημαντικό και κρίσιμο λάθος: δημιουργείς υπερβολικά πολλά όνειρα. Πριν γεννηθεί, πριν περπατήσει. Πριν μεγαλώσει κι αρθρώσει τα δικά του "θέλω". Έκανες  αρκετά σχέδια για το παιδί σου, του φόρτωσες αμέτρητες προσδοκίες και όλα αυτά όφειλε να τα πραγματώσει απαρεγκλίτως, ακόμη κι αν το δυσαρεστούσαν. Σε αυτή την περίπτωση προφανώς αγνοούσες την πραγματικότητα εκείνη, οπού το παιδί δεν καλείται στον κόσμο αυτό με σκοπό να εκπληρώσει τις επιθυμίες σου, να αποσοβήσει τις δικές σου υπαρξιακές ανασφάλειες, να αποτελέσει  το ακατάβλητο δεκανίκι σου και να υπομένει αδιαμαρτύρητα τις εναλλασσόμενες διαθέσεις σου. Ούτε πρόκειται φυσικά για ένα αντίδοτο στην πλήξη της ωρίμανσης ή στην ατόνηση του ερωτικού σου δεσμού. Το παιδί προέρχεται από τον εαυτό σου, αλλά δεν είναι κομμάτι του, ούτε προέκτασή του.

  Οι κανόνες που θέτουν οι γονείς είναι πάντοτε απαράβατοι. Αλίμονο σε αυτούς που θα προσπαθήσουν να τους παραβούν, ορίζοντας στη θέση τους τις γραμμές της ατομικής τους ελευθερίας. Αυτό για τον γονιό δε σημαίνει απλά διαμάχη, αλλά ανοιχτή σύγκρουση-έως και ρήξη. Είναι μια μάχη πρόσωπο με πρόσωπο, στην οποία καμιά εκβιαστική συναισθηματική λογική και καμιά παραδοσιακή εξουσιαστική δομή δεν έχει θέση ούτε νόημα. Ο εγωισμός ξεπροβάλλει από μέσα σου, σαν άγριο θηρίο, ακόμα κι αν ο εχθρός σου βρίσκεται στο πρόσωπο του αγαπημένου σου παιδιού, εκείνου που θα πέθαινες για χάρη του. Το παιδί αυτό το γέννησες κι όμως δε σου ανήκει, παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνο επιλέγει την ευτυχία και τον τρόπο που θα την αξιώσει. 

  Μια ελαφριά απόκλιση από την προδιαγεγραμμένη πορεία είναι αρκετή για να προκαλέσει κύματα οργής. Πολύ περισσότερο όσο αυτή η απόκλιση μεγαλώνει. Και μαζί με αυτή να μεγαλώνει και το χάσμα ανάμεσά σας. Φτάνουν μερικά δευτερόλεπτα για να γίνει το παιδί σου ένας ξένος. Για να ξεχάσεις τι σήμαινε για σένα. Οι ανάγκες του, οι αληθινές του ανάγκες που απέφευγες να αντιμετωπίσεις έστω και ως πιθανότητα, είναι πλέον εδώ, χωρίς προσχήματα και σε κοιτάζουν κατάματα. Πώς θα αντιδράσεις λοιπόν; Βλέπεις είναι μια οριακή στιγμή που αναδεικνύει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τον λόγο που έφερες αυτό το παιδί στον κόσμο και αν ήσουν άξιος για αυτή την ευθύνη. Εκείνο που ήθελες λοιπόν ήταν να του δώσεις αγάπη. Άνευ όρων;

Μεγαλώνοντας

Ακολουθώντας για ένα ακόμα μεσημέρι τον γνώριμο δρόμο της επιστροφής, ξαφνικά μου φάνηκε πως σε είδα από μακριά. Πρόσεξα καλύτερα, και ναι ήσουν όντως εσύ, τώρα πια το ήξερα. Ευτυχώς προπορευόσουν. Μα δεν περπατούσες μόνος. Δεν ήσουν μόνος. Το ένστικτο της επιβίωσης επιβράδυνε τον βηματισμό μου, κι έτσι μπόρεσα να σε παρατηρήσω καλύτερα. Ήταν εκείνος ο καιρός που η κάθε μέρα βάραινε όλο και περισσότερο. Και τελικά όταν κατόρθωσα κι έφτασα σπίτι έβαλα να ακούσω ένα κομμάτι. Αυτό το κομμάτι με βοήθησε να αναλογιστώ κάτι που απέφευγα να αντιμετωπίσω: τι αληθινά έχω αφήσει πίσω και τι με παραμονεύει σε κάθε σκοτεινή γωνιά για να μου επιτεθεί. Τότε μου ήρθε αβίαστα στο μυαλό εκείνο το πρωινό, που ο ένας κατά λάθος είχε ξύσει τον ώμο του άλλου καθώς περνούσαμε κι οι δύο από εκείνο το στενάκι, που το είχαμε φτιάξει μαζί και που δεν ήταν ορατό στους άλλους. Μα εγώ τότε δεν είχα καταλάβει πως το στενό αυτό ήταν και δικό μου δημιούργημα. Κι όμως εσύ το επιβεβαίωσες θριαμβευτικά εκείνο το κατά τα άλλα βαρετό και προβλέψιμο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν μια από τις πολλές. Και κάθε φορά ήταν το ίδιο εκκωφαντική. Κάθε μέρα σφραγιζόταν απ' την ίδια προσμονή, την οποία διαδεχόταν μια ανακούφιση ανακατεμένη με αγωνία για την έκβαση της πορείας. Και δε θα ήμουν σίγουρος για τίποτα που σε αφορά, αν δεν σε είχα μέσα μου. Μες στην καθημερινή μου ρουτίνα, μες στο χαρτοφύλακα με τη χαρτούρα της δουλειάς, μες στα μελό τραγούδια που ακούω και σου αφιερώνω, μες στα ερωτήματα που μου θέτεις αδιάκοπα, μέσα σε πράγματα που ποτέ δεν πίστευα πως θα έκανα. Και δε με νοιάζει που λαμβάνω συνειδητά μέρος σε αυτόν τον αγώνα τετριμμένων δραματικών δηλώσεων και εντυπώσεων. Γιατί με διατάζει ο Στρατηγός μου και οφείλω να υπακούσω στις εντολές του. Θυμάσαι; Κι εσύ το ίδιο πίστευες. Και το έδειξες από την αρχή. Ήταν σα να μου έλεγες "Δε μας παίρνει να του φέρνουμε αντιρρήσεις, αυτός ξέρει καλύτερα από μας". Και συμφώνησα μαζί σου γιατι σε εμπιστεύτηκα. Στρατιώτη. Ήσουν όμως πραγματικά έτοιμος να ριχτείς στη μάχη; ΄Ησουν έτοιμος; Το βλέμμα σου με μπέρδευε συνέχεια. Κάθε φορά στοιχημάτιζα ότι αύριο θα είναι διαφορετικά κι όμως κάθε μέρα -παρά τη βοήθειά μου- έκανες τις ίδιες λανθασμένες κινήσεις. Κι εγώ αφελώς νόμιζα πως είχες ήδη μάθει ποιες κινήσεις είναι επικίνδυνες και ποιες όχι. Ποιες να αποφεύγεις και ποιες να επιτρέπεις. Μα τελικά δεν είχες ιδέα. Αντιδρούσες σπασμωδικά -μου θύμισες και λίγο εμένα για να είμαι ειλικρινής. Κι ήταν κρίμα που δε γνώριζες κι ούτε θέλησες να μάθεις, γιατί ήμουν διατεθειμένος να σου δείξω απ' την αρχή αυτό το παιχνίδι, αυξάνοντας σου τις πιθανότητες να αναδειχθείς νικητής. Αλλά είπαμε, ήσουν ανέτοιμος για κάτι τέτοιο. Κι εγώ ήμουν ανέτοιμος για σένα. Κι όταν πια το κατάλαβα δε μου είχε μείνει πλέον καμιά αντίσταση, κανένα περιθώριο διαφυγής. Μου είχες επιβληθεί αυταρχικότατα, στην προσπάθειά σου να κάνεις διαρκώς αισθητή την παρουσία σου. Γι' αυτό στο φαντασιακό μου, έγινες κάτι παραπάνω από μια πιθανότητα. Κι ύστερα βολεύτηκες για τα καλά στο χώρο που σου ετοίμασα, που ήταν πεντακάθαρος μετά από καιρό. Ήθελες λοιπόν τόσο πολύ να σε προσέξω. Κι εγώ σε ικανοποίησα και το έκανα. Και μετά ήθελα τόσο πολύ μια εκδίκηση. Εγώ που ποτέ μου δεν ήμουν εκδικητικός. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, η τάση μας να αγνοούμε τον εγωισμό μας είναι ακαταμάχητη, ισχυρότερη από οτιδήποτε άλλο. Και τελικά μια μέρα αποχαιρετηθήκαμε και σου ευχήθηκα. Κι έφυγα κι εσύ έμεινες πίσω. Μα εγώ έμεινα πιο πίσω. Δεν πειράζει ωστόσο. Παρόλο που δεν τα καταφέραμε και παρότι περπατάμε ακόμα στους ίδιους δρόμους -αν και ποτέ δε θα ξαναπεράσουμε από το ίδιο στενάκι- εγώ θα συνεχίσω να επιστρέφω σε σένα και να σε βλέπω και να σε ακούω εκεί που αποφάσισες να μένεις. Με έναν αλλιώτικο τρόπο τώρα πια. Κι αυτό μπορείς να το πάρεις σαν ένα μικρό ευχαριστήριο. Εγώ το λέω και "μεγαλώνοντας".