Το Άλμα

Ώρα για δράση.

Είναι ευκαιρία.

Το παιχνίδι σε περιμένει.

Μας περιμένει.

Για να δούμε αν έπιασαν τόπο οι προπονήσεις.

Πιο Πολύ

 Κι έτσι ξαφνικά έφτασες. Σαν απάντηση διαχρονικού ερωτήματος. Με κέρδισες με  την ευθύτητα και την καθαρότητα σου -το κατάλαβες άλλωστε αμέσως, δεν άφησα περιθώρια αμφιβολίας. Μπορούσα να δω μέσα σου· τις αγνές σου προθέσεις, την ειλικρίνεια, το κουράγιο σου. Και τότε, αισθάνθηκα πως είναι σα να μη σε γνωρίζω για πρώτη φορά. Μου συστήνεσαι κι εγώ -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- σου δίνω ανεπιφύλακτα το χέρι, αν και νιώθω πάνω του το βάρος όλης μου της ύπαρξης. Κοίτα να δεις. Εμείς που μεγαλώσαμε μαζί κάτω από τις σκούρες ομπρέλες της καιρού·  που κρυβόμασταν σε αυτοσχέδια καταφύγια -αλήθεια, δεν αντέχαμε πολύ το φως. Εμείς που φτιάχναμε ιστορίες. Και λέγαμε διάφορα. Απ' αυτά τα διάφορα τ' αδιάφορα. Που σημασία έχει να μιλάς, όχι για να κάνεις συζήτηση αλλά για να βγαίνουν οι φωνές, να ανακατεύονται, να μπλέκονται σαν τα φύκια -τα θυμάσαι άραγε τα φύκια; δεν είναι τυχαίο που σε σκεφτόμουν δίπλα τους. Στις παραλίες δε γυρίζαμε ώσπου να νυχτώσει; Ναι. Εκεί. Στη δροσερή τους άμμο ξαπλώναμε, κοιτάζοντας τ' αεροπλάνα να περνάνε από πάνω και να φανταζόμαστε πως πετάμε κι εμείς μαζί τους σε όποιο απίθανο μέρος έβαζε ο νους. Και μετά έπεφτε πάνω μας η νύχτα. Ήταν αλλιώτικη η νύχτα τότε· δε φορούσε πέπλα, δε φορούσε τίποτα. Δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί. Άλλοτε ήταν σύμμαχος κι άλλοτε εχθρός· αιμοβόρος κι  αδίστακτος. Κοίτα να δεις. Λίγα χρόνια πριν ξανασυναντηθούμε είχα αποφασίσει ότι θα σε ξαναβρώ, μα διαρκώς το ανέβαλλα. Ίσως δεν ήμουν προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή. Ίσως δεν πίστευα στη μοίρα. Όπως και να 'χει αυτό που έχει σημασία βρίσκεται σ' εκείνο το δευτερόλεπτο που ένωσες το χέρι σου με το δικό μου και το έσφιξες. Οι σκουριασμένες μου κεραίες κατάφεραν με δυσκολία να πιάσουν μονάχα δυο λέξεις: "μη φοβάσαι".