Βλέπει επιτέλους το φως της ζωής. Κι είναι κι αυτό το ίδιο μια ζωή. Καινούρια. Περίμενες τόσο καιρό την έλευσή της. Αυτή η στιγμή της απόλυτης πληρότητας είναι τόσο μοναδική κι αναντικατάστατη. Ευτυχώς που οι προσευχές σου εισακούστηκαν. Κρατάς πια στα χέρια σου το δικό σου παιδί. Σου φαίνεται πως είστε μόνοι οι δυο σας στον κόσμο. Σύντομα το παίρνεις στο σπίτι σου. Το κοιτάς τρυφερά, του δίνεις τροφή, το φροντίζεις, το χαϊδεύεις. Παίζεις μαζί του, το βάζεις για ύπνο και του διαβάζεις παραμύθια για να κοιμηθεί. Το τρέχεις στα νοσοκομεία, ξημεροβραδιάζεσαι δίπλα του κι η ανταμοιβή σου είναι ένα μονάχα τρυφερό άγγιγμα. Για χάρη του σκύβεις το κεφάλι στους άλλους, δέχεσαι ταπεινώσεις, θυσιάζεσαι, πολεμάς, διεκδικείς, φοβάσαι, ματώνεις. Περνάτε μαζί χαρές κι απογοητεύσεις, καλοκαιρινές διακοπές, παγωμένους χειμώνες, ασφυκτικές αγκαλιές, συμπονετικά δάκρυα. Περνάτε αρρώστιες, εξετάσεις, αγωνίες, υποχρεώσεις. Καυγάδες με τον κόσμο, οικογενειακά τραπέζια, εθνικές επετείους, γαμήλια γλέντια, μονοήμερες εκδρομές, μπάνια στη θάλασσα. Αναπτύσσετε μαζί ένα προσωπικό κώδικα επικοινωνίας. Το παρατηρείς, το εκτιμάς, το θαυμάζεις. Το έχεις συνοδοιπόρο σου. Και το υπερασπίζεσαι. Δίνεις τη ζωή σου για αυτό. Προτιμάς μέχρι και να πεθάνεις για εκείνο.
Μα κάνεις ένα πολύ σημαντικό και κρίσιμο λάθος: δημιουργείς υπερβολικά πολλά όνειρα. Πριν γεννηθεί, πριν περπατήσει. Πριν μεγαλώσει κι αρθρώσει τα δικά του "θέλω". Έκανες αρκετά σχέδια για το παιδί σου, του φόρτωσες αμέτρητες προσδοκίες και όλα αυτά όφειλε να τα πραγματώσει απαρεγκλίτως, ακόμη κι αν το δυσαρεστούσαν. Σε αυτή την περίπτωση προφανώς αγνοούσες την πραγματικότητα εκείνη, οπού το παιδί δεν καλείται στον κόσμο αυτό με σκοπό να εκπληρώσει τις επιθυμίες σου, να αποσοβήσει τις δικές σου υπαρξιακές ανασφάλειες, να αποτελέσει το ακατάβλητο δεκανίκι σου και να υπομένει αδιαμαρτύρητα τις εναλλασσόμενες διαθέσεις σου. Ούτε πρόκειται φυσικά για ένα αντίδοτο στην πλήξη της ωρίμανσης ή στην ατόνηση του ερωτικού σου δεσμού. Το παιδί προέρχεται από τον εαυτό σου, αλλά δεν είναι κομμάτι του, ούτε προέκτασή του.
Οι κανόνες που θέτουν οι γονείς είναι πάντοτε απαράβατοι. Αλίμονο σε αυτούς που θα προσπαθήσουν να τους παραβούν, ορίζοντας στη θέση τους τις γραμμές της ατομικής τους ελευθερίας. Αυτό για τον γονιό δε σημαίνει απλά διαμάχη, αλλά ανοιχτή σύγκρουση-έως και ρήξη. Είναι μια μάχη πρόσωπο με πρόσωπο, στην οποία καμιά εκβιαστική συναισθηματική λογική και καμιά παραδοσιακή εξουσιαστική δομή δεν έχει θέση ούτε νόημα. Ο εγωισμός ξεπροβάλλει από μέσα σου, σαν άγριο θηρίο, ακόμα κι αν ο εχθρός σου βρίσκεται στο πρόσωπο του αγαπημένου σου παιδιού, εκείνου που θα πέθαινες για χάρη του. Το παιδί αυτό το γέννησες κι όμως δε σου ανήκει, παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνο επιλέγει την ευτυχία και τον τρόπο που θα την αξιώσει.
Μια ελαφριά απόκλιση από την προδιαγεγραμμένη πορεία είναι αρκετή για να προκαλέσει κύματα οργής. Πολύ περισσότερο όσο αυτή η απόκλιση μεγαλώνει. Και μαζί με αυτή να μεγαλώνει και το χάσμα ανάμεσά σας. Φτάνουν μερικά δευτερόλεπτα για να γίνει το παιδί σου ένας ξένος. Για να ξεχάσεις τι σήμαινε για σένα. Οι ανάγκες του, οι αληθινές του ανάγκες που απέφευγες να αντιμετωπίσεις έστω και ως πιθανότητα, είναι πλέον εδώ, χωρίς προσχήματα και σε κοιτάζουν κατάματα. Πώς θα αντιδράσεις λοιπόν; Βλέπεις είναι μια οριακή στιγμή που αναδεικνύει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τον λόγο που έφερες αυτό το παιδί στον κόσμο και αν ήσουν άξιος για αυτή την ευθύνη. Εκείνο που ήθελες λοιπόν ήταν να του δώσεις αγάπη. Άνευ όρων;
