Τα Κεριά

    "Συχνά νοσταλγώ τον καιρό που ο καθένας μας είχε κι από ένα κερί.

Το άναβαν αόρατα χέρια και δεν έσβηνε ποτέ".

"Σήμερα αναπόλησα εκείνο τον αγώνα που έκανα

μ' ένα αναμμένο κερί στα χέρια

για να φτάσω στην άκρη του ορίζοντα 

εκείνου που ένωνε το μέλλον με την προοπτική του.
Με τρόμαζε η σκέψη του μεγάλου ταξιδιού που με περίμενε. 

Τα βουνά κι οι απότομες πλαγιές με δυσκόλευαν.
Ταλαιπωρήθηκα απ' τις βροχές και το δυνατό αέρα.

Μα δε πτοήθηκα ούτε λεπτό.
Συνέχιζα αδιάκοπα τη διαδρομή μου.
Ήξερα πως δε θα ησύχαζα
ώσπου να φέρω εις πέρας την αποστολή
που μου είχε ανατεθεί.
Γιατί κρατούσα στα χέρια μου το σπόρο μιας ιδέας.
Καθολικής και αδιαπέραστης.
Όμως, είχα ξεχάσει πως το κερί
δε μπορεί να αντισταθεί για πολύ στη φωτιά και λιώνει.
Κι όσο έλιωνε αυτό και έτρεχε στα χέρια
άλλο τόσο αγωνιούσα
αν θα κατάφερνα να κρατήσω τη φλόγα ζωντανή.
Και τελικά τα κατάφερα,
γιατί λίγο πριν σβήσει η φλόγα βρήκα νέο φιτίλι

κι άναψα κι άλλα κεριά

κι άναψα νέες αναμνήσεις

για να 'χω να νοσταλγώ
καθώς θα βλέπω τα κεριά να λιώνουν".

Το Λίγο

 

Ό, τι είναι λίγο μ' εκνευρίζει/

είναι παθητικό.

Το λίγο μαραίνεται όταν του ζητάνε να γίνει κάτι άλλο.

Γι' αυτό υπάρχει. Για να το υπενθυμίζει.

Hometown Glory

I've been walking in the same way as I did
Missing out the cracks in the pavement
And tutting my heel and strutting my feet
"Is there anything I can do for you dear? Is there anyone I can call?"
"No and thank you, please Madam. I ain't lost, just wandering"

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown

The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

I like it in the city when the air is so thick and opaque
I love to see everybody in short skirts, shorts and shades
I like it in the city when two worlds collide
You get the people and the government
Everybody taking different sides

Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united
Shows that we ain't gonna take it
Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown
The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

Chalks

 Μεγαλώνεις και κουβαλάς εκατοντάδες αναστολές. Όλες τους έχουν φτιάχτει για να αποτελέσουν την πανοπλία των ευπαθών. Οι πιο πολλές όμως απ' αυτές απλώς περιττεύουν. Η αλήθεια είναι το είδωλο στον καθρέφτη που σιγά-σιγά απομακρύνεται μέχρι να εξαφανιστεί πλήρως, για να ξαναβρεθεί λίγο καιρό αργότερα ακέραιο σε μια οδυνηρή στιγμή εσωτερικής αναζήτησης.
 Μέχρι τότε δε θυμάσαι γιατί τις είχες επιτρέψει, τι θα σου μάθαιναν για τη ζωή, ποια προσχηματική αιτία τις κάλυπτε μα κυρίως γιατί  δεν έκανες κάτι για να τους επιβληθείς ή έστω γιατί δίστασες να αρθρώσεις το δικό σου μικρό λόγο, με το αφοπλιστικό θάρρος της άγνοιας και τη νομιμότητα της αμφισβήτησης προς πάσα κατεύθυνση.  
 Το ένστικτο πολλές φορές είναι ο πιο αλάθητος κριτής. Αυτή η εκ των έσω ορμή που σε σπρώχνει εκεί που δεν ξέρεις αν βγάζει σε ανοιχτό δρόμο ή σε αδιέξοδο. Απ' τη  στιγμή όμως που αναλαμβάνεις το ρίσκο να το ανακαλύψεις, αναμετράσαι ευθέως με τις πιθανότητες και την τυχαιότητα.
 Κι επειδή η απαγόρευση λειτουργεί περισσότερο παρακινητικά παρά κατασταλτικά, αρχίζει μεθοδευμένα να διαλύεται η αναστολή και τη θέση της έρχεται να πάρει μια αδιαμόρφωτη ακόμα, μα ανεξάρτητη αρχή. Η αρχή μιας θελκτικά άγνωστης πορείας. Στο όνομα αυτής υιοθετείς μια άναρχη ταυτότητα, δοκιμάζεις τη ζωή πέρα από τα όρια του ορατού κι αδημονείς να σου αποκαλύψει τις κρυμμένες τις δυνατότητες.
 Το πρωτογενές κίνητρο υπερισχύει των γραπτών εντολών. Κι αυτό φοβίζει. Επειδή δεν ανήκει στον κόσμο αυτό. Κανείς δε νοιάζεται από που προέρχεται παρά μόνο ότι πρόκειται για ένα ξένο σώμα που πρέπει απαραίτητα να εξαχθεί γιατί αλλιώς θα μολύνει σύντομα τα υγιή κύτταρα του οργανισμού. Είναι ,ωστόσο, πραγματική ειρωνεία πως μπορεί μια ατομική αυτονόμηση να προκαλέσει ανησυχίες μόλυνσης σ' ένα σύστημα πρόδηλα παθογενές και παροπλισμένο.
 Κι όμως ξυπνώντας ένα πρωί τίποτα απ' αυτά δεν έχει πια σημασία. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ο εαυτός κι η αλήθεια που τον περιμένει στον παλιό του καθρέφτη.

The World Next Door

Κι εκεί που λες ότι εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να πας, έρχεται για μια ακόμη φορά η ζωή να σου ανατρέψει τα σχέδια και να σε οδηγήσει εκεί· στο μέρος που δεν ήθελες να βρεθείς. Ίσως και να είναι μια μορφή συμπαντικής τιμωρίας, γιατί κατασκεύαζες το αύριο με υλικά του παρόντος, γιατί απέρριπτες όλα τα ενδεχόμενα και τις εναλλακτικές. Και φτάνει μια στιγμή που το λάθος του "τότε" μοιάζει τώρα τόσο γοητευτικά σωστό, που σε τραβάει μαζί του, όπου θέλει εκείνο, μέχρι εκεί που αντέχεις, χωρίς να καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου. Στην αρχή κυριαρχεί σύγχυση γιατί αδυνατείς να εντοπίσεις τί είναι αυτό που συνδέει το πριν και το μετά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως όλα έχουν την ίδια αφετηρία. Ξεκινούν από εσένα. Η αλλαγή κοιτάζει γενναία το πρόσωπό σου και εσύ την αναγνωρίζεις. Αυτόματα. Απερίφραστα. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες.

 Αυτή, που κάποτε φάνταζε ντροπιαστική κι ακραία, τώρα εμφανίζεται απροσδόκητα απελευθερωτική και καταδεικνύει με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τη σχετικότητα των δήθεν αποφασιστικών και μοιραίων επιλογών. Κάθε φορά που αλλάζει ο προσανατολισμός, η ασφάλεια της -ανώριμης ίσως- αρχικής πορείας διαλύεται για να βρεθεί πάλι σε άλλο τόπο και χρόνο, με άλλα πρόσωπα, άλλες προθέσεις κι ανάγκες. Οι λόγοι δεν είναι τυχαίοι, ούτε απαραίτητα αθεμελίωτοι. Είναι πάντως ειλικρινείς και σίγουρα αρκούντως ισχυροί για να προκαλέσουν ρήγματα στο μαρμάρινο σώμα της σταθερότητας.

5"

 

..κι έμεινε να αναρωτιέται πόσο απέχει η ζωή απ' αυτή την τέλεια ψευδαίσθηση.

In The Mood For Love

 Το ευγενές πνεύμα του μας παρακολουθεί. 
Ξετυλίγει κρυφά τα μυστικά μας μέσα από μια παλιομοδίτικη ιστορία αγάπης. 
Στις αρχές του αιώνα της συγκίνησης και της ανομολόγητης αυτοταπείνωσης.
Η ιστορία αυτή θα λέγεται αιώνια
σε χαραγμένους με αρχικά ονομάτων κορμούς υπερήφανων δέντρων 
και κάθε φορά 
το τέλος θα αλλάζει.

Η Δεύτερη Σκέψη

Η δεύτερη σκέψη κατοικεί εκεί που δε μπορεί να την ανιχνεύσει κανείς· γι' αυτό ξεπηδά σχεδόν ανεπαίσθητα απ' τις σχισμές του επιθυμητού. Η δεύτερη σκέψη λατρεύει ηδονιστικά να επαναστατεί κατά της διαταραγμένης πρώτης, την οποία ακολουθεί. Η δεύτερη σκέψη πασχίζει να διασώσει ακόμα και τη συνειδητή απάθεια και να την επαναφέρει στο πρώτο της μέγεθος. Η δεύτερη σκέψη παρασύρει, επειδή εμφανίζεται ως σημάδι ωριμότητας ή στη χειρότερη περίπτωση επειδή αποτελεί έναν από τους κρίκους μιας μεγάλης σειράς αλυσιδωτών αποφάσεων. Η δεύτερη σκέψη είναι η πρώτη σελίδα μετά από μια σπασμωδική κίνηση· το φρένο μιας παρόρμησης. Η δεύτερη σκέψη ίσως να μαρτυρά την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού, σαν ένας επανέλεγχος σωτήριος για να αποφέρει τα επιδιωκόμενα. Ίσως όμως και να μη σημαίνει κάτι. Ίσως να είναι σοφά μελετημένο το  αντανακλαστικό αυτό που βιάζεται να την απωθήσει. Πάντως -παρ' όλες τις νοητικές υπεκφυγές- το σίγουρο είναι πως εκείνο που την γέννησε είναι και το μόνο που μπορεί να την κάνει να σωπάσει για πάντα.