Τα Κεριά

    "Συχνά νοσταλγώ τον καιρό που ο καθένας μας είχε κι από ένα κερί.

Το άναβαν αόρατα χέρια και δεν έσβηνε ποτέ".

"Σήμερα αναπόλησα εκείνο τον αγώνα που έκανα

μ' ένα αναμμένο κερί στα χέρια

για να φτάσω στην άκρη του ορίζοντα 

εκείνου που ένωνε το μέλλον με την προοπτική του.
Με τρόμαζε η σκέψη του μεγάλου ταξιδιού που με περίμενε. 

Τα βουνά κι οι απότομες πλαγιές με δυσκόλευαν.
Ταλαιπωρήθηκα απ' τις βροχές και το δυνατό αέρα.

Μα δε πτοήθηκα ούτε λεπτό.
Συνέχιζα αδιάκοπα τη διαδρομή μου.
Ήξερα πως δε θα ησύχαζα
ώσπου να φέρω εις πέρας την αποστολή
που μου είχε ανατεθεί.
Γιατί κρατούσα στα χέρια μου το σπόρο μιας ιδέας.
Καθολικής και αδιαπέραστης.
Όμως, είχα ξεχάσει πως το κερί
δε μπορεί να αντισταθεί για πολύ στη φωτιά και λιώνει.
Κι όσο έλιωνε αυτό και έτρεχε στα χέρια
άλλο τόσο αγωνιούσα
αν θα κατάφερνα να κρατήσω τη φλόγα ζωντανή.
Και τελικά τα κατάφερα,
γιατί λίγο πριν σβήσει η φλόγα βρήκα νέο φιτίλι

κι άναψα κι άλλα κεριά

κι άναψα νέες αναμνήσεις

για να 'χω να νοσταλγώ
καθώς θα βλέπω τα κεριά να λιώνουν".