What Ever Happened To The Roses?

"Μόλις ηρεμήσουν οι φωνές, θα ακουστεί μια μονάχα ιαχή που θα σημάνει τη λήξη ενός μακραίωνου πολέμου".

 Αυτά είναι για τους γενναίους και τους φιλόδοξους μας λένε. Δε χωρούν εδώ. "Δε χωράτε εδώ" λένε. Δε μας νοιάζει. Δεν πειράζει. Η ταπεινότητα δεν ισοδυναμεί με αδυναμία -λένε- κι ότι τα μεγέθη μπορεί να μοιάζουν αντίθετα μα κατά βάθος το ένα στρώνει το κρεβάτι στο άλλο, λένε. Κατά βάθος όμως δεν υπάρχει βάθος. Δεν υπάρχει επιλογή. Ή μάλλον η μόνη επιλογή είναι να το επιτρέψεις ή να το εμποδίσεις -αν εμποδίζεται τελικά. Οι άνθρωποι ακολουθούν συνειδητά μια πορεία προδιαγεγραμμένα μάταιη· για να ταιριάζει με τις άλλες, τις πολλές τους. Δε σκέφτονται, η σκέψη πονάει, φέρνει στο φως κομμάτια που ενώνονται και σχηματίζουν μια ματαιωμένη ζωή -ποιος αντέχει;
 Συνεχώς μετασχηματιζόμαστε. Μαθαίνουμε και ξεχνάμε αυτά που πρέπει. Βρίσκουμε νέους ρόλους να υποδυθούμε. Και το κάνουμε με -φαινομενικά- αξιοπερίεργη ευκολία. Κερνάμε στην υγειά του καιρού που περνάει. Αργά και γρήγορα. Μα συνήθως αργά και αδιάφορα. Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και στέκεσαι μόνος σου σ' ένα δρόμο και φωνάζεις. Για όποιον σ' ακούσει. Για όποιον δε φοβάται να σκύψει και να αγγίξει ένα άλλο χέρι. Όμως το άγγιγμα πληρώνεται ακριβά. Δεν είναι εποχή για σπατάλες. Όποιος τσιγκουνεύεται ακόμα και μια τόσο απλή κίνηση, δεν είναι ακόμα έτοιμος. Ίσως να μη γίνει και ποτέ. Ίσως να ανήκει σ' αυτούς που έχουν ξεχάσει τη μυρωδιά των λουλουδιών.

 Κρυφά όμως κάποιες νύχτες με απόλυτο σκοτάδι θα συνεχίσουν να γεννιούνται ατσάλινες καρδιές μ' ένα μυρωδάτο τριαντάφυλλο στο χέρι.