Καθώς ανέβαινε με θέρμη τα σκαλοπάτια για να υποδεχτεί μια πρωτόγνωρη συγκίνηση, του ήρθε ξαφνικά στο νου μια εικόνα που είχε αιχμαλωτίσει κάποτε με τη μηχανή του. Έδειχνε δυο χαμογελαστά πρόσωπα με φόντο μια ηλιόλουστη αμμουδιά και τα νερά της. "Αυτά τα νερά είναι τελικά αναπόφευκτα" σκέφτηκε με μια γεύση πίκρας. Τώρα που έφτασε δεν έχει τίποτα να χάσει με το να ζητήσει συγχώρεση. Μια απλή συγχώρεση. Στον εαυτό του μιλούσε κοφτά κι απότομα. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε να ακούσει κι εκείνη. Η φωνή μέσα του ράγισε απ' την αγωνία της αποκάλυψης. Ξαφνικά σταμάτησε και κοίταξε ευθεία. Καμιά φορά η αλήθεια, που κάποια αόρατη δύναμη την ανάγκασε να ζει παραγκωνισμένη και συμβιβασμένη βαθιά μέσα μας, αναδύεται την καταλληλότερη στιγμή για να ενωθεί με μια αντίστοιχη. Εκείνη που αμέσως τα καταλαβαίνει όλα. Εκείνη που τον κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια ενώ στέκεται στο τελευταίο σκαλί. Εκείνη που κατεβαίνει ένα βήμα. Για να τον χαιρετήσει για πρώτη και τελευταία φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου