Κύματα

Τα αστραφτερά κύματα γλιστρούσαν ξεκούραστα κι άφοβα το ένα πάνω στο άλλο, τυλίγονταν στις δροσερές ριπές του ανέμου κι ορθώνονταν ίσα-ίσα για να ξεπλύνουν μια βουβή και άχρωμη μέρα -μια απ' τις πολλές και μεγάλες που είχαν προηγηθεί. Η όψη της θάλασσας ήταν λυτρωτική ενώ η κατανοητική διάθεση με την οποία παλλόταν από μακριά λειτούργησε -έστω και για λίγο- καταπραϋντικά για το μέσα. Τόσο που μ' έκανε να ξεχάσω ότι δεν ήταν καλοκαίρι, ούτε και μέσα Άνοιξης παρά ένα γκρίζο και ταλαιπωρημένο φθινόπωρο. Ένα φθινόπωρο που χάνει όμως τα φύλλα του και κανείς δεν τα μαζεύει, αλλά αφήνονται στη μοίρα τους, που είναι να πέφτουν άτσαλα στο λασπωμένο έδαφος. Κι από απέναντι να τα κοιτάζει με απάθεια μια εποχή καινούρια που δε μοιάζει με καμιά. Κι έπειτα αυτή να στρέφει το βλέμμα στη θάλασσα και να την τραγουδάει· και να παίρνει στο χέρι τη μικρή βαλίτσα της, την έτοιμη από καιρό, για να ξεκινήσει ένα ακόμα απ΄ τα αγαπημένα της ταξίδια.

Ο Ευκάλυπτος

24 βήματα·

και κάτω απ' τον ευκάλυπτο,

η Eva ακόμα τραγουδάει..

The Artist

  To The Artist του Michel Hazanavicius είναι αφοπλιστικά συγκινητικό επειδή καταφέρνει χωρίς εκθαμβωτικές περιττότητες και άστοχα αφηγηματικά γεμίσματα αλλά με αμεσότητα και τρυφερότητα να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση: να αποτελεί έναν μεγαλοπρεπή ύμνο στην απλότητα μιας απ' τις πρώτες κινηματογραφικές περιόδους. Σ' αυτή την αντίφαση έγκειται κι η σπουδαιότητά της. To The Artist είναι ένα συνεπέστατο homage στη χρυσή εποχή του βωβού σινεμά, χωρίς σεναριακές ακροβασίες ή εκπλήξεις, μα με εξαιρετική αίσθηση του μέτρου και προσεκτική εκμετάλλευση των αποχρώσεων που γεννάει κάθε αδιόρατη κίνηση του σώματος ή έκφραση του προσώπου. 

  Αυτό που τη διακρίνει από τις υπόλοιπες ταινίες της σύγχρονης παραγωγής είναι η αναμφισβήτητη μοναδικότητά της. Κι αυτό γιατί, στην εποχή που το σινεμά αναζητά εναγωνίως την αποδοχή, κινούμενο ανάμεσα στον ρηχό εντυπωσιασμό και την βεβιασμένη πρωτοπορία, το the Artιst τολμά να αναμετρηθεί μ' ένα κοινό που τα έχει δοκιμάσει όλα, καθώς και με όρους και κανόνες που οι εταιρίες, τα μέσα και οι εκάστοτε συνθήκες επιβάλλουν και να γίνει έτσι η αριστουργηματική καταγραφή μιας εποχής μεταβάσεων, που διακηρύσσει την αυθεντικότητα και την επιστροφή στην ουσία.

  Η πλοκή περιστρέφεται γύρω απ' τη σταδιακή καταξίωση μιας νεαρής ηθοποιού σε βάρος ενός πετυχημένου- μα πεισματικά αρνούμενου να συμβαδίσει με την εποχή του -αστέρα του σινεμά. Η άρνηση του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια σειρά προκλήσεων, ικανοποιήσεων κι απογοητεύεσεων. Με τον ίδιο τρόπο, η ερωτική ιστορία θα υποστεί αλλεπάλληλα χτυπήματα εγωισμού κι αδιαφορίας καθώς οι κεντρικοί ήρωες προσπαθούν μάταια να διατηρήσουν μια στρεβλή αίσθηση αξιοπρέπειας.
  Ο υπέροχα ασυμβίβαστος George Valentin, τον οποίο χειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα ο Jean Dujardin, θα μπει στην  διαδικασία να προβληματιστεί πάνω στις προτεραιότητες της ζωής του και στους τρόπους που αυτές θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία. Άλλοτε, θα αναλογιστεί πόσες ευκαιρίες πέρασαν από δίπλα του και πήγαν χαμένες, σωματοποιώντας την ανυποχωρητικότητα και στη συνέχεια την πικρία της επίγνωσης και όλα αυτά για να καταλήξει να εκπλαγεί από όλα όσα βλέπει ότι τον περιμένουν αν αφήσει τον εαυτό του να πιστέψει στο καινούριο.

  Πλησιάζοντας το καλοπροαίρετα κι απροκατάληπτα θα του φανερώσει μια πτυχή του εαυτού του που ντρεπόταν να αποκαλύψει ή που ακόμα κι αυτός δεν είχε συλλάβει μέχρι τότε. Έτσι, όταν θα χτυπήσει μια κλακέτα και δοθεί το σήμα "πάμε πλάνο" αυτό που θα συνεχίζεται θα είναι η ζωή όπως την ανακαλύπτουν οι ήρωες της: αναπάντεχα εκπληρωτική και ανανεωτική. Γυρισμένη σε ευαίσθητο φιλμ και προβαλλόμενη δωρεάν στις αίθουσες του κόσμου.

Χάρηκα που τα 'παμε

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε.

Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια.

Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα.

Οι Ώρες

 Αυτό δεν είναι δικό μου. Ούτε καν το γνωρίζω. Μοιάζει να με γνωρίζει όμως αυτό πολύ καλά. Ίσως μόνο γι' αυτό μπω στον κόπο, μέσα απ' την υποβολή και την εγκόσμια παρατήρηση, να κατανοήσω τον λόγο της ύπαρξής του και να πιέσω κι εκείνο να βρει ένα κοινό σημείο για να συναντιόμαστε. Έναν -έστω θορυβώδη- δρόμο για να περπατάμε. Σύντομα θα χρειαστεί να μάθω να επικοινωνώ μαζί του με νέους τρόπους, με νέα ρήματα και εκφράσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα και να παραβλέψω τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημαίνοντα που αναπόφευκτα θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση μεταξύ τους. Και μέσα απ' τη συμπόρευση θα ελπίζω να δημιουργηθεί κάτι χρήσιμο και άξιο της παραμονής μου σ' αυτές τις στιγμές. Γιατί τελικά, όσο κι αν μας αποπροσανατολίζουν διάφορες αχρείαστες εξηγήσεις, πάντα θα θυμόμαστε πως, δε θα υπάρξει τίποτα άλλο πέρα απ' τη μαγεία του κόσμου που μας περιβάλλει. Αυτή είναι κι η μόνη που μπορεί να απαλύνει την τραχύτητα των αδυσώπητων ωρών.

The Monty Affair

Io sono l' amore

Σε πλησιάζει με αργά βήματα και εσύ μόλις τη βλέπεις, τρέχεις να ξεφύγεις.

Τη διώχνεις κι επανέρχεται. Δεν πρόκειται ποτέ να φύγει πραγματικά.

Μέσα σου υπάρχει από τότε που γεννήθηκες.

Δεν αποδυναμώνεται, δεν παραπλανάται, δεν ησυχάζει. 

Απαιτεί μονάχα- και βασανίζει και ταλαιπωρεί.

Κι ίσως μια μέρα σε ανταμείψει για την ανοχή σου. 

Με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει.

Τα Σκαλοπάτια

 Καθώς ανέβαινε με θέρμη τα σκαλοπάτια για να υποδεχτεί μια πρωτόγνωρη συγκίνηση, του ήρθε ξαφνικά στο νου μια εικόνα που είχε αιχμαλωτίσει κάποτε με τη μηχανή του. Έδειχνε δυο χαμογελαστά πρόσωπα με φόντο μια ηλιόλουστη αμμουδιά και τα νερά της. "Αυτά τα νερά είναι τελικά αναπόφευκτα" σκέφτηκε με μια γεύση πίκρας. Τώρα που έφτασε δεν έχει τίποτα να χάσει με το να ζητήσει συγχώρεση. Μια απλή συγχώρεση. Στον εαυτό του μιλούσε κοφτά κι απότομα. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε να ακούσει κι εκείνη. Η φωνή μέσα του ράγισε απ' την αγωνία της αποκάλυψης. Ξαφνικά σταμάτησε και κοίταξε ευθεία. Καμιά φορά η αλήθεια, που κάποια αόρατη δύναμη την ανάγκασε να ζει παραγκωνισμένη και συμβιβασμένη βαθιά μέσα μας, αναδύεται την καταλληλότερη στιγμή για να ενωθεί με μια αντίστοιχη. Εκείνη που αμέσως τα καταλαβαίνει όλα. Εκείνη που τον κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια ενώ στέκεται στο τελευταίο σκαλί. Εκείνη που κατεβαίνει ένα βήμα. Για να τον χαιρετήσει για πρώτη και τελευταία φορά.

Η Βόλτα

 Ένα βράδυ μόλις σκοτινιάσει, η καρδιά θα μπει με δειλό κι ανήσυχο βήμα σ' έναν κόσμο, του οποίου την ύπαρξη δε γνωρίζει μα κατά κάποιο τρόπο διαισθάνεται. Κάποια απ΄ τα μέρη που θα πρωτοεπισκεφθεί είναι για τους άλλους γνωστά και χιλιοειδωμένα: Ένας βιαστικός χαιρετισμός, μια αυθόρμητη αγκαλιά, φιγούρες ομιλούσες, μερικές σωπαίνουσες και εκατοντάδες υποσχέσεις. Εσύ αντανακλαστικά προσπαθείς να την προστατεύσεις από τη σκληρότητα αυτού του κόσμου γιατί είναι εύθραυστη. Υπερβολικά πολύ. Τόσο που κινδυνεύεις να κάνεις ό, τι σου ζητήσει για να μη σπάσει.

 Τότε μπαίνει στο παιχνίδι κι ο λογικός νους, για να υπαγορεύσει, με υποδειγματική τόλμη και επιβλητικότητα, βαρετά ηθικιστικά κλισέ περί αξιοπρέπειας κι εγωισμού, ενώ αυτό που αληθινά επιδιώκει, είναι να παραπλανήσει το σώμα ή τουλάχιστον να το απασχολήσει με ανιαρά κι ανούσια ζητήματα, λίγο πριν η καρδιά ηγηθεί αυτού και πάλι. Εκείνη είναι που σε καθοδηγεί στη δημιουργία της αρχής και στην προσμονή της συνέχειας.
 Χωρίς θάρρος όμως δεν περιμένεις και πολλά. Έτσι το ψάχνεις οπουδήποτε. Μερικές φορές θα το βρεις στο γυαλί κάποιου μεθυσμένου ποτηριού. Σπανιότερα, παίρνει τη μορφή μιας αόριστης έγκρισης, ανύποπτης και λυτρωτικής. Με το που τραβήξεις τη σκανδάλη η απροθυμία μεταμορφώνεται σε γενναιότητα κι η καρδιά σε βλέπει από μια γωνιά κλείνοντας σου το μάτι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
 Σε μια στιγμή, καταλαβαίνεις γιατί την είχε προκαταλάβει ο φόβος. Φοβόταν το άγνωστο. Γιατί το άγνωστο της ήταν ξένο. Ήταν χώμα απάτητο. Εκείνο όμως που δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε, ήταν πως ποτέ δεν επέτρεψε στο άγνωστο να γίνει ένα σαγηνευτικό μέλλον. Αντίθετα, το εχθρευόταν με μανία, γιατί μέσα του έβλεπε γιγαντωμένη την πιθανότητα της αποτυχίας· κι η πιθανότητα αυτή καραδοκούσε ήδη σε κάθε της προσπάθεια. Την έβρισκε οπουδήποτε κι αν έστρεφε το βλέμμα. Κι αυτό την τρόμαζε.
 Κι όμως, μέσα από αυτή την εμπειρική βόλτα θ' ανακαλύψει ότι τολμά να μη φοβάται· ότι καταδέχεται να εμπιστευτεί και να την εμπιστευτούν· ότι τελικά καταφέρνει να κερδίσει το σεβασμό των άλλων· και κάθε φορά που θα μιλάει -για οτιδήποτε- να την κοιτούν με προσοχή κι ενδιαφέρον κι όχι με καχυποψία. Γιατί μέσα της θα βρίσκουν τα σημάδια της δικής τους ζωής.

Heartbreaking Lovesongs #2

..όταν αναγκάζεις τον εαυτό σου να ξεχάσει.

Τα Κεριά

    "Συχνά νοσταλγώ τον καιρό που ο καθένας μας είχε κι από ένα κερί.

Το άναβαν αόρατα χέρια και δεν έσβηνε ποτέ".

"Σήμερα αναπόλησα εκείνο τον αγώνα που έκανα

μ' ένα αναμμένο κερί στα χέρια

για να φτάσω στην άκρη του ορίζοντα 

εκείνου που ένωνε το μέλλον με την προοπτική του.
Με τρόμαζε η σκέψη του μεγάλου ταξιδιού που με περίμενε. 

Τα βουνά κι οι απότομες πλαγιές με δυσκόλευαν.
Ταλαιπωρήθηκα απ' τις βροχές και το δυνατό αέρα.

Μα δε πτοήθηκα ούτε λεπτό.
Συνέχιζα αδιάκοπα τη διαδρομή μου.
Ήξερα πως δε θα ησύχαζα
ώσπου να φέρω εις πέρας την αποστολή
που μου είχε ανατεθεί.
Γιατί κρατούσα στα χέρια μου το σπόρο μιας ιδέας.
Καθολικής και αδιαπέραστης.
Όμως, είχα ξεχάσει πως το κερί
δε μπορεί να αντισταθεί για πολύ στη φωτιά και λιώνει.
Κι όσο έλιωνε αυτό και έτρεχε στα χέρια
άλλο τόσο αγωνιούσα
αν θα κατάφερνα να κρατήσω τη φλόγα ζωντανή.
Και τελικά τα κατάφερα,
γιατί λίγο πριν σβήσει η φλόγα βρήκα νέο φιτίλι

κι άναψα κι άλλα κεριά

κι άναψα νέες αναμνήσεις

για να 'χω να νοσταλγώ
καθώς θα βλέπω τα κεριά να λιώνουν".

Το Λίγο

 

Ό, τι είναι λίγο μ' εκνευρίζει/

είναι παθητικό.

Το λίγο μαραίνεται όταν του ζητάνε να γίνει κάτι άλλο.

Γι' αυτό υπάρχει. Για να το υπενθυμίζει.

Hometown Glory

I've been walking in the same way as I did
Missing out the cracks in the pavement
And tutting my heel and strutting my feet
"Is there anything I can do for you dear? Is there anyone I can call?"
"No and thank you, please Madam. I ain't lost, just wandering"

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown

The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

I like it in the city when the air is so thick and opaque
I love to see everybody in short skirts, shorts and shades
I like it in the city when two worlds collide
You get the people and the government
Everybody taking different sides

Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united
Shows that we ain't gonna take it
Shows that we ain't gonna stand shit
Shows that we are united

'Round my hometown
Memories are fresh
'Round my hometown
The people I've met

Are the wonders of my world
Are the wonders of my world
Are the wonders of this world
Are the wonders of my world

Chalks

 Μεγαλώνεις και κουβαλάς εκατοντάδες αναστολές. Όλες τους έχουν φτιάχτει για να αποτελέσουν την πανοπλία των ευπαθών. Οι πιο πολλές όμως απ' αυτές απλώς περιττεύουν. Η αλήθεια είναι το είδωλο στον καθρέφτη που σιγά-σιγά απομακρύνεται μέχρι να εξαφανιστεί πλήρως, για να ξαναβρεθεί λίγο καιρό αργότερα ακέραιο σε μια οδυνηρή στιγμή εσωτερικής αναζήτησης.
 Μέχρι τότε δε θυμάσαι γιατί τις είχες επιτρέψει, τι θα σου μάθαιναν για τη ζωή, ποια προσχηματική αιτία τις κάλυπτε μα κυρίως γιατί  δεν έκανες κάτι για να τους επιβληθείς ή έστω γιατί δίστασες να αρθρώσεις το δικό σου μικρό λόγο, με το αφοπλιστικό θάρρος της άγνοιας και τη νομιμότητα της αμφισβήτησης προς πάσα κατεύθυνση.  
 Το ένστικτο πολλές φορές είναι ο πιο αλάθητος κριτής. Αυτή η εκ των έσω ορμή που σε σπρώχνει εκεί που δεν ξέρεις αν βγάζει σε ανοιχτό δρόμο ή σε αδιέξοδο. Απ' τη  στιγμή όμως που αναλαμβάνεις το ρίσκο να το ανακαλύψεις, αναμετράσαι ευθέως με τις πιθανότητες και την τυχαιότητα.
 Κι επειδή η απαγόρευση λειτουργεί περισσότερο παρακινητικά παρά κατασταλτικά, αρχίζει μεθοδευμένα να διαλύεται η αναστολή και τη θέση της έρχεται να πάρει μια αδιαμόρφωτη ακόμα, μα ανεξάρτητη αρχή. Η αρχή μιας θελκτικά άγνωστης πορείας. Στο όνομα αυτής υιοθετείς μια άναρχη ταυτότητα, δοκιμάζεις τη ζωή πέρα από τα όρια του ορατού κι αδημονείς να σου αποκαλύψει τις κρυμμένες τις δυνατότητες.
 Το πρωτογενές κίνητρο υπερισχύει των γραπτών εντολών. Κι αυτό φοβίζει. Επειδή δεν ανήκει στον κόσμο αυτό. Κανείς δε νοιάζεται από που προέρχεται παρά μόνο ότι πρόκειται για ένα ξένο σώμα που πρέπει απαραίτητα να εξαχθεί γιατί αλλιώς θα μολύνει σύντομα τα υγιή κύτταρα του οργανισμού. Είναι ,ωστόσο, πραγματική ειρωνεία πως μπορεί μια ατομική αυτονόμηση να προκαλέσει ανησυχίες μόλυνσης σ' ένα σύστημα πρόδηλα παθογενές και παροπλισμένο.
 Κι όμως ξυπνώντας ένα πρωί τίποτα απ' αυτά δεν έχει πια σημασία. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ο εαυτός κι η αλήθεια που τον περιμένει στον παλιό του καθρέφτη.

The World Next Door

Κι εκεί που λες ότι εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να πας, έρχεται για μια ακόμη φορά η ζωή να σου ανατρέψει τα σχέδια και να σε οδηγήσει εκεί· στο μέρος που δεν ήθελες να βρεθείς. Ίσως και να είναι μια μορφή συμπαντικής τιμωρίας, γιατί κατασκεύαζες το αύριο με υλικά του παρόντος, γιατί απέρριπτες όλα τα ενδεχόμενα και τις εναλλακτικές. Και φτάνει μια στιγμή που το λάθος του "τότε" μοιάζει τώρα τόσο γοητευτικά σωστό, που σε τραβάει μαζί του, όπου θέλει εκείνο, μέχρι εκεί που αντέχεις, χωρίς να καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου. Στην αρχή κυριαρχεί σύγχυση γιατί αδυνατείς να εντοπίσεις τί είναι αυτό που συνδέει το πριν και το μετά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως όλα έχουν την ίδια αφετηρία. Ξεκινούν από εσένα. Η αλλαγή κοιτάζει γενναία το πρόσωπό σου και εσύ την αναγνωρίζεις. Αυτόματα. Απερίφραστα. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες.

 Αυτή, που κάποτε φάνταζε ντροπιαστική κι ακραία, τώρα εμφανίζεται απροσδόκητα απελευθερωτική και καταδεικνύει με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τη σχετικότητα των δήθεν αποφασιστικών και μοιραίων επιλογών. Κάθε φορά που αλλάζει ο προσανατολισμός, η ασφάλεια της -ανώριμης ίσως- αρχικής πορείας διαλύεται για να βρεθεί πάλι σε άλλο τόπο και χρόνο, με άλλα πρόσωπα, άλλες προθέσεις κι ανάγκες. Οι λόγοι δεν είναι τυχαίοι, ούτε απαραίτητα αθεμελίωτοι. Είναι πάντως ειλικρινείς και σίγουρα αρκούντως ισχυροί για να προκαλέσουν ρήγματα στο μαρμάρινο σώμα της σταθερότητας.

5"

 

..κι έμεινε να αναρωτιέται πόσο απέχει η ζωή απ' αυτή την τέλεια ψευδαίσθηση.

In The Mood For Love

 Το ευγενές πνεύμα του μας παρακολουθεί. 
Ξετυλίγει κρυφά τα μυστικά μας μέσα από μια παλιομοδίτικη ιστορία αγάπης. 
Στις αρχές του αιώνα της συγκίνησης και της ανομολόγητης αυτοταπείνωσης.
Η ιστορία αυτή θα λέγεται αιώνια
σε χαραγμένους με αρχικά ονομάτων κορμούς υπερήφανων δέντρων 
και κάθε φορά 
το τέλος θα αλλάζει.

Η Δεύτερη Σκέψη

Η δεύτερη σκέψη κατοικεί εκεί που δε μπορεί να την ανιχνεύσει κανείς· γι' αυτό ξεπηδά σχεδόν ανεπαίσθητα απ' τις σχισμές του επιθυμητού. Η δεύτερη σκέψη λατρεύει ηδονιστικά να επαναστατεί κατά της διαταραγμένης πρώτης, την οποία ακολουθεί. Η δεύτερη σκέψη πασχίζει να διασώσει ακόμα και τη συνειδητή απάθεια και να την επαναφέρει στο πρώτο της μέγεθος. Η δεύτερη σκέψη παρασύρει, επειδή εμφανίζεται ως σημάδι ωριμότητας ή στη χειρότερη περίπτωση επειδή αποτελεί έναν από τους κρίκους μιας μεγάλης σειράς αλυσιδωτών αποφάσεων. Η δεύτερη σκέψη είναι η πρώτη σελίδα μετά από μια σπασμωδική κίνηση· το φρένο μιας παρόρμησης. Η δεύτερη σκέψη ίσως να μαρτυρά την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού, σαν ένας επανέλεγχος σωτήριος για να αποφέρει τα επιδιωκόμενα. Ίσως όμως και να μη σημαίνει κάτι. Ίσως να είναι σοφά μελετημένο το  αντανακλαστικό αυτό που βιάζεται να την απωθήσει. Πάντως -παρ' όλες τις νοητικές υπεκφυγές- το σίγουρο είναι πως εκείνο που την γέννησε είναι και το μόνο που μπορεί να την κάνει να σωπάσει για πάντα.

In The End

Η τέχνη του να ξέρεις να πολεμάς είναι η άλλη όψη της τέχνης του να ξέρεις να παραδίνεσαι· και οι δύο  προϋποθέτουν διαύγεια πνεύματος, ψυχραιμία, νηφαλιότητα και βαθιά συνείδηση των συνεπειών. Το να παραδοθείς σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι ανεπαρκής για να σε προφυλάξει, να σε υπερασπίσει, να γίνει το μέσο με το οποίο θ' αξιώσεις τη ευτυχία σου. Για το λόγο αυτό διαλέγεις κάποιον άλλο δρόμο· πιο αβέβαιο ίσως. Πάντως μια μάχη θα τη δώσεις-έτσι για τα προσχήματα, μονάχα για να αποφύγεις την ντροπή του να αποχωρήσεις αμαχητί. Οι επιβραβευτικές ουλές του πολέμου έχουν ένα τίμημα: δε θα υπήρχαν ποτέ αν δεν είχαν δοθεί αλλεπάλληλες μάχες με όλους αυτούς που προσπάθησαν να κατακτήσουν ένα κομμάτι σου. Τις περισσότερες φορές αυτό δε θα συμβεί αναίμακτα. Πρωταρχικός στόχος θα είναι η επιβίωση κι ύστερα οι μικρότερες δυνατές απώλειες. Το καθησυχαστικό είναι πως στο τέλος, εάν η ζυγαριά γέρνει υπέρ του νικητή, ο νικημένος θα έχει την ικανοποίηση ότι η πορεία που -εν γνώσει του- ακολούθησε, τον ξανασύστησε στον εαυτό του.

Επιστολή

Οι αποστολείς είναι γνωστοί

Ο Παραλήπτης παίζει μαζί τους

Πριν τους δώσει την πρώτη απάντηση

Αυτό το πρώτο γράμμα

Σύντομα διαδέχονται κι άλλα πολλά

Μες στους φακέλους θα βρίσκουν πιθανότητες ζωής,

Να επιβεβαιώνουν κάθε μέρα πως άξιζε

Η αγωνία κι η προσπάθεια

Μέχρι που έρχεται στα ξαφνικά μια μέρα

Το τελευταίο

Τα δύο γράμματα αυτά

Πάντοτε θα μένουν φυλαγμένα σε κάποια γωνιά της μνήμης

Αφού, πάντα το ένα θα δικαιώνει τα δάκρυα της αναμονής

Και το άλλο θα τα συμπυκνώνει στο πιο γενναίο "αντίο".

Εκτός

Το όνειρο κρύβει την πιο επικίνδυνη παγίδα· την αληθοφάνεια. Μόλις ξυπνήσεις, η ζωή αυτή που μέχρι χτες ήταν συνώνυμο της απογοήτευσης ανήκει πια στο παρελθόν. Μπροστά σου ανοίγεται ένα μέλλον ακριβώς όπως το είχες φανταστεί. Εκεί θα χωρέσει ολόκληρος ο κόσμος που επιμέλως έχτιζες τόσα χρόνια για να εκπληρωθείς. Στο όνειρο βρίσκει η λαχτάρα της πραγμάτωσης την ιδανική της έκφραση. Στην αρχή, το μόνο που αδυνατείς να βρεις και να εξηγήσεις είναι από πού αντλείς το κουράγιο να πάψεις να μιλάς με αυταπάτες και να παραδεχτείς την άϋλη υπόστασή του. Το πρώτο βήμα είναι οριακό. Από 'κει ή καταφέρνεις να επιζήσεις ή συντρίβεσαι στα βράχια της απελπισίας. Σύντομα όμως, καταλαβαίνεις πως όσο πιο άϋλο είναι, τόσο πιο ανώδυνη η απαγκίστρωση από πάνω του. Μετά έρχεται σα λύτρωση το "εκτός" ενώ το "εσύ" είναι αδιάφορο, γιατί ταξιδεύει πλέον στο σύμπαν του ονειρικού που έχεις μάθει να αντέχεις.