Ο Χορός

Σε είδα να χορεύεις στο πανηγύρι του Αη-Νικόλα/ 

τα καλά σου είχες φορέσει/

κι ένα στεφάνι από κισσό/

στο λαιμό ο σταυρός/

ο δαγκωμένος στην άκρη, ο πουπουλένιος, ο ασήκωτος/

Χόρευες έναν δοξαστικό χορό/

και ούτε που νοιαζόσουν/

αν σε πατάνε σαν το μούστο/

και δεν το υπολογίζουν/

Το βήμα σου βαρύ και μεγαλειώδες/

με των άλλων ενώνεται/

των άλλων των μικροπρεπών κι εκπεσόντων/

μάτωσες κι εσύ απ'την πτώση/

μα ρούφηξες το αίμα σα να ήταν νεκταρ/

Η άχραντη σου φύση καταυγάζει τα βουνά/

ο ήλιος σε χαϊδεύει γλυκά στην πλάτη/

προχωράς με κλειστά μάτια/

και το "που" το ξέρεις σαν την παλάμη του χεριού/

Είναι η μέρα η ίδια πάντα/

που σε αγκαλιάζει σα μάνα/

είναι κι οι νύχτες που συχνά βγάζουν νύχια/

κι ύστερα κάνουν τις ανήξερες

Χειμάς πάνω απ' το σκότος και το σπας/

Κι απόψε τρέμουν σαν τα φύλλα όσοι δεν αγάπησαν/

κρασί, ζεστό, γλυκόπιοτο/

στάζει από δυο χείλη που μιλάνε δίχως ήχο/

Έρχεται και φεύγει ο κόσμος/

κι εσύ παραδίνεσαι ξανά/

στον εαυτό τον άλλο/

κι ενώ σε λούζουν τα ωσαννά/

εσύ το σώμα γέρνεις/

και ρίχνεις στην καρδιά/