Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Αποκάτω
ήρχονταν οι φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κι εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Κ.Π. Καβάφης
Σε βλέπω απ'το παράθυρο να περπατάς αργά, νωχελικά κι αθόρυβα
Σε μια στιγμή αποφασίζω να σε ονειρευτώ απόψε
Θα φοράς ένα θαλασσί πουκάμισο κι ένα κομψό σκούρο μπλε παντελόνι
Το άγριο κι επίμονο φως του δρόμου θα πέφτει πλάγια πάνω σου, τονίζοντας τα καστανογκρίζα μάτια σου
Θα ρίχνεις στο πεζοδρόμιο το βλέμμα του απορημένου ανθρώπου
που ξέρει πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζει
Κατεβάζω το βάρος της σκέψης αυτής στα χέρια
καθώς ξεγελάω τον εαυτό μου πως είμαι ακόμα εκεί
κι εναλλάσσω εύθυμες χορευτικές μελωδίες με εύπεπτα τηλεοπτικά προγράμματα
που μου γαργαλάνε το αυτί από πολλές θάλασσες μακριά
Στην αρχή το παίζω ώριμος
μα δεν αργώ να γκρινιάξω που πάλι μου ξέφυγες
και λέω άντε και γαμήσου
Θα βάλω ένα φτηνό κρασί με λίγη μπύρα, μια αγκαλιά κάποιο ξημέρωμα που η νύχτα πήρε τη θέση της μέρας
Αναγκάζομαι να σε αναπολήσω
κι ας σε φτιάξω ξανά με τα υπολείμματα του πηλού που μου άφησες
όταν έφυγες για τελευταία φορά
Και αφού φτιάξω τη μορφή σου απ' το μηδέν, μετράω όλα τα προηγούμενα μηδέν
για να μη χαθώ μεσ' στο όνειρο.
Στην αυγή της νέας χιλιετίας, ήσουν το χέρι στο προσκεφάλι μου, σε κοίταζα καθώς χάραζε. Μου έδινες τη ζέστη απ'το στόμα σου κι ο αέρας απ'το μισάνοιχτο παράθυρο με έφερνε ξανά δίπλα σου, στη στάση του λεωφορείου που έκαιγε ακόμα.
Στην αυγή της κάθε μέρας, περίμενα να σε ακολουθήσω ως εκεί που ήξερα ότι θα σ' έχανα. Εκεί έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν ότι σε ακουμπούσαν τα κόκκινα άνθη ενός πεπρωμένου πιο μακρινού από τα ίδια μάτια που έβλεπα να κοιτούν τον κόσμο με μια αλλιώτικη τρυφερότητα.
Στην αυγή του καθρεφτίσματος του προσώπου σου στο νερό, έπαιρνα το στυλό και έγραφα την μια βιογραφία μετά την άλλη, όλες πάνω στο ίδιο τσαντάκι που χώραγε μόνο ό,τι έπρεπε για να μη χρειάζεται πια να πηγαίνω σπίτι. Συμπλήρωνα τα κενά με τα προμηνύματά σου, με τα χρώματα που με έβαφαν τα δάχτυλά σου. Ριγμένα χύμα κομμάτια από βλέμματα κι ανάσες που με ζέσταιναν τις μέρες που ξύπναγα χαράματα κι ήμουν γυμνός και γεμάτος αμφιβολίες.
Στην αυγή ενός λεπτού που καθόριζε τα απογεύματά μου, κατέληγα να περιμένω στην ουρά, στο ίδιο εστιατόριο, πάντα. Σε καμία ευκαιρία δεν της άξιζε να μένει ανεκμετάλλευτη. Ήθελα να τύχει να σε δω στο απέναντι τραπέζι και να μου παραχωρήσεις ένα κομμάτι σου, να αφήσεις στο δίσκο μου λίγη απ' την αθωότητά σου, τη στεναχώρια σου, την αυτοπεποίθησή σου, πριν χωριστούμε κι εσύ βουτήξεις πάλι στη γνώριμη ανυπαρξία σου κι ύστερα βγεις από 'κει για να μπεις στο αμάξι και χαθείς στη γραμμή των φώτων που ορίζουν τα δάκρυά μου.
Στην αυγή του φθινοπώρου που σταματάει πριν αρχίσει, στέκεσαι κάτω από την ίδια ιτιά, κάτω από το κλαίον μα γενναίο φως και ξέρω ότι με αναγνωρίζεις.
Ζω με τον χρόνο που έχει τελειώσει, βαδίζω μαζί του και με παίρνει αγκαλιά, με κοιτάει με βλέμμα υπαινικτικό και μυστηριώδες, ξέρει ότι ξέρω αλλά δε βγάζει άχνα. Φτάνω κοντά στο κέντρο, επιχειρώ την επανασύνδεση, καθε φορά και μια μικρή επανάσταση. Ένα παρόν εγκιβωτισμένο στο παρελθόν, ένα παρόν μετέωρο ανάμεσα στα τραγανά ψήγματα του νερού που αναπνέω. Χαϊδεύω μια υπέροχη ανάμνηση καθώς τα πουλιά της νύχτας αλλάζουν νούμερο στη σκοπιά.
Τα όσα χρόνια ήταν ακόμα εκεί. Μου έκλειναν συνωμοτικά το μάτι πριν με πιάσουν απ'τoν ώμο -δε θυμάμαι καν αν αντιστάθηκα. Καθώς με άφηναν σε μιαν άκρη, δεν είχα συνείδηση, είχα όμως μια ακατανίκητη και συνάμα ακατανόητη επιθυμία να λυγίσω απ'το βάρος τους. Να πατήσω με γυμνά πόδια πάνω στα καυτά χαλικένια σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή της πυραμίδας, εκεί που δέσποζε ο ναός, από αυτούς που κάποτε έχτιζαν οι Βαβυλώνιοι κι οι Ασσύριοι για να βλέπουν πιο καθαρά το Θεό. Και τώρα στους πρόποδες του φτιάχνουμε εμείς με τα χέρια μας -ο ένας μετά τον άλλον- εναν καινούριο και λίγο πιο γερό. Εκεί που θα ιερουργεί για πάντα η νιότη.
Μαζεύω τις σταγόνες απ' το παγωτό που νικήθηκε απ' τον ήλιο κι ακουμπάω στην αυτοσχέδια αυλή μου τ' όνειρο· ένα όνειρο που είναι μπερδεμένο με ένα ατέρμονο και κατακερματισμένο παρελθόν. Το φυτεύω, το ποτίζω, το βλέπω να μεγαλώνει, να αρρωσταίνει, το γιατρεύω, με γιατρεύει, μου ματώνει το δάχτυλο. Φυλάω τα νώτα μου καθώς προσπαθώ να μη γίνω κομμάτια. Κάτι με τραβάει, παρατηρώ ότι μπλέχτηκε στα συρματοπλέγματα η μπλούζα μου, την απελευθερώνω κι ελευθερώνομαι. Ανοίγω την εφημερίδα, με λούζει κρύος ιδρώτας. Έξω ακούγεται jazz· απαλή κι ειρηνική. Μέσα παίζουν συνθεσάιζερ και ιλουστρασιόν μπάσα. Εναλλασόμενα μοτίβα ταυτίζονται με την εναλλασόμενη μου διάθεση.
Κάνω διαγαλαξιακά ταξίδια καθώς η φωνή σου με έναν αλύτρωτο λυγμό μου δηλώνει τα παράπονά σου. Νόμιζα πως τα είχα καταγράψει κι όμως έλεγα συνέχεια 'δεν πειράζει'. Τη φωνή σου συνοδεύει ένα βιολί που παίζει τέλεια κουρδισμένο, αλλά στο αυτί μου ο ήχος φτάνει ανυπόφορος. Θα βάλω λίγο τα ακουστικά κι όταν τα βγάλω θα παραμένει μόνο ένας ελαφρύς απόηχος. Χαλαρώνω τα φρένα, τραντάζομαι απ' τους κραδασμούς, μα αφήνομαι. Βουτάω στο γάλα μια μαντλέν, δοκιμάζω λίγο γλυκό βύσσινο και παγωμένη βανίλια, να 'χω τη γεύση τους συντροφιά στις υποβρύχιες εξερευνήσεις μου.
Τα φύλλα σπαρταρούν, γελούν το ένα με το άλλο, κυπαρρισιά και γκρίζα, κι άλλα στο χρώμα της άμμου, όλα μαζί και μέσα η καρδιά μου.
Το τραχύ νήμα απλώνεται και οι αναπολήσεις κρεμιούνται πάνω του. Σκοινί τεντωμένο, χρυσαφί και πανανθρώπινο. Αρπάζω το μαγιώ και βγαίνω γρήγορα απ'την πόρτα. Κλειδιά στο χέρι κι ένα ελαφρύ τίναγμα του κεφαλιού. Οι ζωγραφιές ατέλειωτες, τα χαρτιά επίσης, στυλό, βαρίδια κι εμμονές. Στο σακίδιο βαλμένα τακτικά. Κι ο χρόνος ακόμα εκεί.