Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Αποκάτω
ήρχονταν οι φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κι εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Κ.Π. Καβάφης
Σε βλέπω απ'το παράθυρο να περπατάς αργά, νωχελικά κι αθόρυβα
Σε μια στιγμή αποφασίζω να σε ονειρευτώ απόψε
Θα φοράς ένα θαλασσί πουκάμισο κι ένα κομψό σκούρο μπλε παντελόνι
Το άγριο κι επίμονο φως του δρόμου θα πέφτει πλάγια πάνω σου, τονίζοντας τα καστανογκρίζα μάτια σου
Θα ρίχνεις στο πεζοδρόμιο το βλέμμα του απορημένου ανθρώπου
που ξέρει πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζει
Κατεβάζω το βάρος της σκέψης αυτής στα χέρια
καθώς ξεγελάω τον εαυτό μου πως είμαι ακόμα εκεί
κι εναλλάσσω εύθυμες χορευτικές μελωδίες με εύπεπτα τηλεοπτικά προγράμματα
που μου γαργαλάνε το αυτί από πολλές θάλασσες μακριά
Στην αρχή το παίζω ώριμος
μα δεν αργώ να γκρινιάξω που πάλι μου ξέφυγες
και λέω άντε και γαμήσου
Θα βάλω ένα φτηνό κρασί με λίγη μπύρα, μια αγκαλιά κάποιο ξημέρωμα που η νύχτα πήρε τη θέση της μέρας
Αναγκάζομαι να σε αναπολήσω
κι ας σε φτιάξω ξανά με τα υπολείμματα του πηλού που μου άφησες
όταν έφυγες για τελευταία φορά
Και αφού φτιάξω τη μορφή σου απ' το μηδέν, μετράω όλα τα προηγούμενα μηδέν
για να μη χαθώ μεσ' στο όνειρο.