Είναι πολύ αργά. Δεν είμαστε παιδιά. Αφήσαμε πίσω χρόνια. Αρκετά για να μας τυφλώνει η σκόνη που σηκώνουν φεύγοντας. Το δωμάτιο έχει αλλάξει. Κάθε αντικείμενο μέσα του έχει αλλοιωθεί. Η σκιά που ρίχνει φαίνεται τόσο αλλιώτικη. Δε θυμίζει σε τίποτα τον πρώτο της εαυτό. Ούτε κι εγώ. Ή έστω έτσι νομίζω. Εκείνοι οι θόρυβοι που είχαν γίνει πιο οικείοι από ποτέ, έχουν πια ξεμακρύνει πολύ -σχεδόν δεν τους ακούω. Ήταν ξημέρωμα κι είχε κατασκόταδο. Ποτέ δε μ' εγκαταλείπει. Ποτέ. Μεγαλώνω μαζί του. Και περιμένω. Είναι φορές που μόνο έτσι καταφέρνεις να ακούσεις και να μάθεις. Είναι αργά λοιπόν. Τον αέρα του δωματίου -που κουβαλάει μέσα του μεγάλα παράπονα και που διαφορετικά θα δυσκόλευαν την αναπνοή- δεν τον νιώθω βαρύ. Ίσα-ίσα που για τις δικές μου αισθήσεις είναι πιο ελαφρύς και διαυγής από ποτέ. Τα αντανακλαστικά ακονίζονται επιμελώς. Και εξασκούνται στην κάθε μέρα που περνάει. Ημέρες με μέτριες επιδόσεις. Μα πάντα με τις ίδιες αποστάσεις από τη φθορά. Η ώρα είναι αργά. Μα δεν την παίρνω για τέτοια. Γιατί ποτέ δε δηλώνει την παρουσία της. Είναι πιο διακριτική απ' όσο μ' αφήνει να καταλάβω. Την ευχαριστώ που γίνεται σύμμαχος μου για τη συνέχεια.
Περπατούμε μαζί στο ίδιο μονοπάτι. Τα βήματα μας περιστοιχίζονται από όρια, φυσικά και τεχνητά. Που βλέπουμε κι αγγίζουμε και χάνουμε. Και άλλα που ορίζουμε με το αίμα μας. Σε δρόμους στενούς και σε δρόμους πλατείς. Σ' ευσεβείς καταδηλώσεις. Και σε πορείες γυμνές και ατέλειωτες, προς αμέτρητων ειδών λυτρώσεις.
Αυτή η ανταύγεια που διαπερνά τα κατεβασμένα ρολά, σημαίνει το άνοιγμα ενός ακόμα κύκλου, μιας ακόμα αναμενόμενα αναπάντεχης περιπέτειας.